Hallo allemaal,

Door een computerstoring bij www.reismee.nl zijn de reisverslagen van onze reis naar de Antillen en Venezuela verdwenen. Gelukkig hebben we een word versie bewaard. Deze hebben we er nu opgezet en zo is ons weblog weer compleet. Als jullie het nog eens door willen lezen: hierbij dus!

Op naar de volgende reis!

Zonnige groeten van Koen en Wim.

Willemstad, 30-01-14

Hallo allemaal,

Een bericht uit het land Curacao, onderdeel van het Koninkrijk der Nederlanden. Een begeerde zelfstandige status, getuige de marmeren plaat op het gouvernementsfort die herinnert aan het 'eerste' bezoek in 2011 van Koningin Beatrix aan het 'land' Curacao.

Ons geplande bezoek aan Gran Canaria zag Wim's moeder niet zitten vanwege fysieke ongemakken. We hebben dus een week gewerkt, eigenlijk heel nuttig! Na een intensieve periode van hulp en geregel, kan zij weer redelijk zelfstandig wonen. Het geeft een goed gevoel als degene die het eten serveert in het restaurant 'De Rozentuin' van het complex vraagt: 'Mevrouw Ploeg u lust geloof ik geen rijst, zal ik puree geven?'

Terug naar Curacao. In de Boeing 747 zitten we tussen potige militairen, veel jongeren en pensionado's die naar de zon gaan. De taxi brengt ons naar het wijkje 'Pietermaai' in Willemstad, dat is ontstaan toen de verdedingswerken in de 19e eeuw werden gesloopt. Prachtige (heren)huizen staan voor een deel op instorten, Ons onderkomen is één van de fraai gerestaureerde panden. Nederlanders hebben met veel inzet een deel van de wijk gerestaureerd o.a. met de opbrengst van de verhuur van kamers. Gammel van de vlucht en lange dag lopen we naar de monding van de St. Annabaai, verbinding tussen de Caribische Zee en de natuurlijke havens van Willemstad. De pontonbrug (Emma) zwaait open en loodsboten, de marine en een cruiseschip varen uit. We halen nog wat bij een bakker waar alleen Spaans wordt gesproken. Nederlands spreken is bijzaak.

De volgende morgen verkwikt op inkopen bij de 'vertrouwde' bakker en een supermarktje. Bij de half drijvende markt van de Venezolaanse schepen slaan we fruit in. De grote ronde markt is een drukte van belang. Overdekt en compleet: je kunt er alles krijgen. Een aardige slager legt uit wat de puntjes zijn: varkensstaartjes, die samen met de neuzen gestoofd worden gegeten.

We lunchen in Plasa Bieu, een hal waar iedereen aanschuift aan lange tafels. Specialiteiten dan maar. En ja hoor, in de okrasoep ontdekken we....de varkensstaart! Geblinddoekt zou het smaken, met zicht minder. Wel reuze gezellig en je kunt ook gewoon een kippenbout krijgen.

Ook in het fraaie maritieme museum worden we uiterst vriendelijk en correct ontvangen. Domme Spanjaarden die de eilanden links lieten liggen. De perfecte natuurlijke havens werden de stapelplaats voor goederen voor Zuid-Amerika, waaronder helaas duizenden slaven. Nu vormen olietankers en cruiseschepen de boventoon. De marine vaart met snelle patrouilleboten, het is tenslotte maar een paar uur varen naar de kust van Zuid-Amerika.

Van Punda steken we over naar Otrabanda. Zwerven door nauwe straatjes gerestaureerd en af en toe vervallen. Het fort dat de Noordelijke kant moest bewaken is veranderd in een winkelcentrum, vlak bij een hotelcomplex met nog meer winkels. Alles ingericht voor de duizenden cruisegangers. We genieten van de ondergaande zon en ons Polar biertje uit Venezuela.

Vroeg naar bed en erg vroeg op. Om zeven uur in 15 minuten met een Fokker 50 naar Bonaire.

Heerlijk informeel maar wel correct! Het komt wel vrolijk over: alles flamingoroze geschilderd. In een kleine 4-wheel rijden we naar Kralendijk, slaan wat eten in en komen bij van de vliegende ochtendstart op een klein strandje. Belangrijk doel is het Washington en Slagbaai National Park. Bij de net opgeknapte ingang krijgen we enthousiast uitleg van de parkwachter. Dan ontrolt zich een afwisselend landschap met veel fraaie cactussen, bossages, ruwe kusten, meren met flamingo's en snelle hagedissen, leguanen en andere dieren. Erbarmelijke wegen, maar wonderschoon!

Onderweg zijn we blij met de net verworven krentenbollen en een pakje jonge kaas. Uren later legt de parkwachter bij de uitgang zijn dilemma uit. Er komen volgens hem nu al te veel mensen in het park, maar natuurlijk zijn er stemmen om het aantrekkelijke natuurschoon nog toegankelijker te maken. Hij studeert er op. Vanuit ons restaurantje zien we weer een cruiseschip wegvaren. Dan valt de avond en vliegen we tegen tienen weer terug. Een lange maar prachtige dag!

Vandaag even bijkomen van het tempo van gisteren. We lopen de Emma(pontjes)brug weer over en bezoeken het Museo Kura Hulanda. Gesticht door een rijke Nederlander die een belangrijk deel van Otrabanda heeft gerestaureerd en omgetoverd in een museum en hotel. Zijn collectie Afrikaanse voorwerpen is indrukwekkend. Belangrijkste onderdeel is de uitleg over de slavenhandel. Nog moe van gisteren liggen we een paar uur bij het zwembadje. We moeten natuurlijk fris zijn voor het vertrek naar Venezuela morgen!

Onze foto's moeten we nog uitzoeken. Die volgen z.s.m.

Zonnige groeten uit het het warmste deel van ons Koninkrijk!

Koen en Wim.

-------------------

Caracas, Venezuela, 2 februari 2014

Hallo allemaal,

Hier een groet uit Caracas, Venezuela.

Op vrijdagochtend vliegen we in 30 minuten met InselAir vanuit Caracao naar de Venezolaanse hoofdstad. We stappen een andere wereld binnen. Onno wacht ons op waardoor ons een hoop rompslomp wordt bespaard. Tijdens de lunch praten we gezellig bij. De (veiligheids)situatie in Caracas wordt steeds slechter. Honderden motorrijders demonstreren omdat hun bewegingsvrijheid beperkt dreigt te worden in de pogingen van de overheid om de veiligheid te verbeteren. We kunnen de stad dus niet in. Dan zwemmen en lekker eten.

We verblijven in de wijk Chacao, een relatief welgestelde wijk waar ook de Country Club voor deze categorie Venezolanen ligt. Caracas is een langgerekte stad die tussen twee bergketens ligt. We rijden met een zware auto, deuren en ramen dicht, naar de kabelbaan die ons op de Avilaberg brengt. Een mooi traject met een prachtig uitzicht tot aan de Caribische zee. Bovenop de keten is het een gezellige drukte met eettentjes, vermaak door poppenkast en dans. Het blijkt een oase van plezier in een door criminaliteit geteisterde stad. Op de terugweg 'scoort' Koen weer een onderdeel van de Unescolijst van beschermde monumenten: de universiteit met bijzondere jaren 50 architectuur van Carlos Raul Villanueva met abstracte kunstobjecten van o.a. Leger.

Voor de bewoners van Chacao is het boodschappen doen niet eenvoudig. Daar waar de bewoners van armere wijken in gesubsidieerde winkels bijna alles kunnen kopen, wordt het assortiment in de andere winkels steeds kleiner. Vaak staan er lange rijen als er melk etc. te koop is en alles is peperduur. Veel moet gezamenlijk worden ingevoerd, om gevarieerd te kunnen eten.

Op zondag bezoeken we de highlights van de binnenstad, kijkend vanuit de gesloten auto. De ogen van de recent overleden president kijken ons vanuit allerlei hoeken en gaten aan. Op de plaats van de 'vooraanstaanden' staan helden als Bolivar en Brion (Nederlandse generaal) die een belangrijke rol hebben gespeeld in de onafhankelijkheid van Venezuela. De paradeplaats hangt vol met baniers met de tekst 'Chavez vive'. Ook gaan we naar een glasblazerij waar veel moois te koop is. Geblazen wordt er helaas niet omdat de grondstoffen op zijn. De middag gebruiken we om te zwemmen, wassen en ons voor te bereiden op de tocht van komende week.

Morgenochtend ontmoeten we Lia, onze gids voor de komende weken. Met haar vliegen we met Onno en Sigrid naar Puerto Ordaz in het stroomgebied van de Orinoco en gaan we dieper het rivierengebied in. Daar zijn we waarschijnlijk een paar dagen “uit de lucht”. Gelukkig is daar geen veiligheidsprobleem en kunnen we genieten van de prachtige natuur en de vele dieren.

Venezolaanse groeten van Koen en Wim.

-------------------------

Orinocodelta

Ciudad Bolivar (aan de Orinoco), 06-02-14

Hallo allemaal,

Na onze logeerpartij in Caracas bij Onno en Sigrid zijn we helemaal uitgerust voor ons Orinoco-avontuur.

Als ontbijt verorberen we o.a. arepa's, dikke pannenkoekjes van maismeel. Gevieren worden we afgezet bij de nationale terminal en staan we een uurtje in de rij. Daar maken we kennis met Lia, die ons de komende weken zal begeleiden. Ze komt uit Schiedam, maar woont al 20 jaar in Venezuela.

Vanuit de lucht zien we voor het eerst de Orinocorivier die kronkelend door Venezuela stroomt. Inspiratiebron voor Redmond O'Hanlon's 'Tussen Amazone en Orinoco' en Adele Bloemendaal die er een theaterprogramma aan wijdde. De luchthaven oogt bescheiden en de term 'internationaal' lijkt wat overdreven. In drie uur rijden we de delta van de Orinoco in tot het einde van de weg in het dorp San José de Buja. Na een vaartocht van zo'n 25 km in een snelvarende kano meren we af bij het ecoverblijf. Het is intussen pikdonker en wat onwennig vinden we onze weg over de steigers die naar de vlonders boven de rivier leiden. Een idyllische stek met een dak van bladeren van de levensboom voor de Warao indianen, een matras en muskietennet is ons onderdak. Na een borrel vroeg onder de klamboe en inslapen bij het achtergrondgeluid van de jungle. De volgende ochtend ontwaken we bij steviger geluid van brulapen en vogels. Om 6.30 u een kleine koffie en dan peddelt een indiaan ons in een uitgeholde cachiacamoboomstam door het ontwakende woud. We slagen er gelukkig in om elegant en vrij snel in en uit de opengesneden sigaar te stappen. We zien o.a. Oropendola's met hun prachtige hangende nesten.

Na het ontbijt van omelet en arepa's maken we een tocht door een aantal kronkelende rivierarmen van de delta. Soms vorderen we maar heel langzaam omdat we in taaie velden van waterhyacinten belanden. Dan voelden we ineens de hitte. Carlos, een lokale gids neemt ons mee in zijn enthousiasme voor de delta en het regenwoud. De Warao indianen zijn halfnomaden die van visvangst en eenvoudige tuinbouw leven. De familie huizen staan op palen aan de oevers. We lunchen met kip, rijst en wat salade. Na een korte siesta moet er gewerkt worden: piranha's voor het avondeten. Een tak, een vislijntje met haak en een stukje vlees is ons gereedschap. We varen de dichte begroeiing uit en komen in een prachtig open waterlandschap. Er worden drie vissen gevangen. De gids laat nog even zien hoe de piranha een hap uit een waterplantenblad neemt. Staat gelijk aan een vingerkoot.

We 'slapen' ruim 9 uur en varen dan zo'n 50 km naar het indianendorp Yabinoco. Onderweg zien we de Warao huizen, de kano's die zich door de hyacintenvelden heen worstelen en natuurlijk veel vogels. Het dorp biedt een wat desolaat beeld. Goedbedoelde betonnen huizen die zijn verzakt en overal zwerfvuil. Daartegenover staan de levendigheid van de kinderen, die eerder kunnen zwemmen dan lopen en als vissen door het water schieten. Ook het schooltje biedt een leuke aanblik van kinderen die gezamenlijk warm eten. Yabinoco ligt vlak bij de brede Manamorivier, één van de vervoersaders van het Orinocogebied.

Carlos, een zeer ervaren gids, maakt zich zorgen over de olie-exploratie. Als er echt winbare olie wordt gevonden, wordt volgens hem het hele gebied bedreigd. Op de terugweg komen we plots een school zoetwaterdolfijnen tegen, waarvan er één een verrassingssalto maakt. 's Middags 'ondergaan' we een wandeling door de dichte jungle. Vochtig, warm, zoemende muskieten en zompige bodem. Soms moeten we elkaar lostrekken en spat de modder in het rond. Als we goed hebben opgelet kunnen we wel uit de vruchten en takken drinken. Bij het vallen van de avond zien we toekans en brulapen. De vogels zorgen voor een oorverdovende serenade.

De volgende dag nemen we met weemoed, maar ook met verlangen naar een plek zonder muskieten, afscheid van ons verblijf en de aardige staf. In vier uur rijden we naar Ciudad Bolivar, een grote stad met een leuk oud centrum. Er hangt een ontspannen en prettige sfeer. Prima en gezellig gegeten in een oude 'Posada'. Nu treffen we de voorbereidingen voor het bezoek aan Canaima om de wereldberoemde Angel Falls te bezoeken. Het is nog spannend of er genoeg water in de rivier staat. Er moet zo'n 100 meter hoogte worden overbrugd in 4 uur tijd. Hiervoor moeten de kano's door de stroomversnellingen kunnen varen. We zijn daar weer een paar dagen uit de lucht.

Veel groeten van Koen en Wim.

--------------

Canaima en de Angel Falls

Canaima, 08-02-14

Hallo allemaal,

Na onze tussenstop in Ciudad Bolivar gaat de reis verder naar Canaima National Park. Bij de ingang van het piepkleine gebouw van het vliegveldje bewonderen we het in 1937 gecrashte vliegtuig van Jimmy Angel, waarover later meer. De Venezolaanse mores zijn ondoorgrondelijk: een nagelschaartje en een degelijk zakmes mogen zelfs in de hoofdbagage niet mee, terwijl er per jaar meer dan 25.000 mensen worden vermoord.

We vullen de vijf zitplaatsen van een bejaarde Cessna en vliegen een uur over de uitgestrekte vlakten, meanderende rivieren en het kunstmatige Gurimeer. Het water produceert meer dan driekwart van de elektriciteit van het land. Beneden ontrolt de jungle zich en plots zien we het fenomeen van de tepui's, een soort tafelbergen. Meer dan 100 hoge plateau's met steile wanden die zijn ontstaan door erosie van het omliggende land. Iedere 'tafel' bezit een unieke combinatie van flora en fauna die voor een deel nog onderzocht moet worden.

De Cessna hobbelt over de landingsstrip en na een snelle check reizen we per truck en lange kano naar ons legendarische verblijf aan Carrao rivier. De Nederlander 'Jungle Rudy' heeft de oever van deze rivier in 1956 gekozen als woonplaats. Rudolpho Truffino, zoon van een bankier uit Den Haag, streek hier na avontuurlijke omzwervingen in Zuid-Amerika neer. We zien foto's van Rudy met de groten der aarde, waaronder Prins Bernhard.

's Middags varen we uit en beklimmen we de rotsen om achter de Hachawaterval door te lopen. Ondanks de lage waterstand raast een watergordijn vlak voor ons naar beneden Voorzichtig douchen kan ook! In de lodge worden we als vorsten ontvangen door de lokale indianen, die alles goed in de hand hebben. We lopen ons warm voor de lange tocht naar de Angel Falls, de hoogste waterval ter wereld. Naamgever is Jimmy Angel die in 1937 crashte op de Aujantepuiberg en tijdens zijn overlevingstocht de prachtige waterval ontdekte.

Helaas blijkt er niet voldoende water in de rivier om tijdens de tocht van 4 tot 5 uur de stroomversnellingen te kunnen nemen met de kano's. Lia regelt een briljant alternatief: een vlucht over het plateau en langs de watervallen. Het vliegtuigje scheert langs het bijna 1000 meter hoge natuurwonder, over het plateau, tussen de bergen en weer langs de waterval. We hebben prachtig zicht op de bescheiden stroom en de prachtige natuur er om heen. Omdat we tijd over hebben kunnen we nog een idyllische lagune met de watervallen Yuri en Yurilu bezoeken. Rijden, varen, lopen en dan wit zand, een brede stroomversnelling waar we kunnen zwemmen en later uitblazen op een zandstrand.

Eén indianenfamilie woont aan de lagune en de rivier, kleine kinderen spelen met een kano in het water. Geen wonder dat Rudy in deze schitterende omgeving zijn thuis creëerde.

Morgen nog een wandeling door het dorp Canaima en dan de vluchten terug, met een overstap in Ciudad Bolivar naar Caracas. Maandag naar een hele andere omgeving: de Andes!

Veel groeten van Koen en Wim.

-----------

Merida, 12 februari 2014

Hallo allemaal,

Zondag 9 februari: Het dorpje Canaima met de Pemon indianen ziet er welvarend uit, met mooie centrale voorzieningen. We kopen nog wat souvenirs en nemen met weemoed afscheid van de Ucaima lodge. Na een lange reis met vertraging rijden we van de Simon Bolivar luchthaven in een gepantserde auto naar huis. Venezuela heeft verschillende gezichten. Na de mooie en ontspannen reis volgt de harde werkelijkheid van Caracas. We praten gezellig na met Onno en Sigrid bij een paar flessen wijn. Ook zij hebben gelukkig ook een ander gezicht van Venezuela gezien.

Maandagochtend, afscheid van Onno en Sigrid. Het is druk bij Conviasa en we staan 1,5 uur in de rij voor de vlucht naar El Vigia. Op tijd vertrokken! Een taxi brengt ons naar Merida. Een middelgrote studentenstad op 1600 m hoogte in het westen, bij het meer van Maracaibo. Een modeniserende stad met een nieuwe trolleybus. Het centrum is vanwege studentenprotesten onbereikbaar. Politie doet niets omdat een collega is gearresteerd vanwege gebruik van excessief geweld. We stappen uit en na gesjouw met alle bagage duiken we een bus in die ons naar de Plaza Milla brengt. Onderweg zien we op afstand de demonstraties.

Merida is ook de 'adventure capital' van Venezuela. In de ochtend rijden we met twee Italianen de bergen in voor het parapenten. We worden gekoppeld aan twee ervaren vliegers en na een aanloop vliegen we als de adelaars die hoog in de lucht hangen. Waar de adelaar een tip van zijn vleugels beweegt, trekt de vlieger aan een koord om bij te sturen. Een fantastische ervaring en een uitstekend advies van Lia. Na dit avontuur verkennen we het centrum. De rust is weergekeerd en alleen restanten van de vuren herinneren aan het protest. We voelen ons zeer welkom. Aardige en hulpvaardige mensen en een mooie bergachtige omgeving met de Pico Bolivar (4981m) als piek.. We zien schakende jongeren, een Chinees jongetje dat de salsa danst en lopen de mooie kathedraal binnen en eten ijs bij de Heladeria Coromoto, houder van het wereldrecord aan soorten ijs. Zalm- en inktvisijs laten we passeren. We gaan voor rozen, en vruchten: heerlijk. Er wordt (al enige tijd) gewerkt om de hoogste en langste kabelbaan ter wereld weer werkend te krijgen. In vier stappen boven de 4000 meter wordt dan weer mogelijk.

Rolluiken worden vroeg neergelaten en we beseffen dat er weer protesten op komst zijn en gaan naar de rand van het centrum. Leger, mobiele eenheid en politie per fiets zijn paraat. Studenten verzamelen zich op brommers en motoren. Uit een foto van de politie is niet helemaal duidelijk wie nu wie fotografeert. Een taxi brengt ons thuis. Waar gaan de protesten over? Voor de geïnteresseerden een ruwe schets van de situatie zoals die is blijven hangen uit gesprekken en artikelen.

De Bolivariaanse revolutie van Hugo Chaves heeft de inkomsten uit de olieopbrengsten beter verdeeld over met name de onderklasse met hoge subsidies op levensmiddelen en ander artikelen. Op grond van onze beperkte ervaring zou je zeggen dat er minder extreme armoede is en bijvoorbeeld veel meer (oudere) mensen gebruik kunnen maken van hulpmiddelen. Maar er worden ook gesubsidieerde artikelen doorverkocht en er ontstaan grote tekorten, omdat het land zelf weinig produceert. Lege schappen in de winkels die worden opgevuld. Zo zien we honderden potten van dezelfde mayonaise en tandpasta. De oliedollars worden via een ingewikkeld en corruptiegevoelig systeem verdeeld zodat mensen wel buitenlandse artikelen kunnen kopen of kunnen reizen. Genoeg is dit niet, waardoor een zwarte markt voor geld is ontstaan. Speculatie met levensbehoeften probeert men te voorkomen door een maximum winstpercentage van 30% in te voeren.

Vanwege nationalisaties ('anti imperialistische politiek') lopen inkomsten terug en loopt het begrotingstekort op. Kortom, een labyrint van regels en regelingen en een bevolking die profiteert, maar de tekorten ook beu is.

Voor vandaag is een algemene staking uitgeroepen. Vanaf het plein voor onze Posada horen we patriottische melodieën afgewisseld met swingende merengue en salsa klanken. Wij gaan naar hoger sferen in de Andes, ver weg van alle tumult.

Veel groeten van Koen en Wim.

P.S. Bedankt voor alle reacties op het weblog: erg leuk!

----------------------

Los Nevados

Los Nevados, 13-02-14

Hallo allemaal,

Woensdagochtend: Plaza Milla voor onze posada loopt vol met aanhangers van voormalig president Chavez. Rode vlaggen en kleding voeren de boventoon. Ook het icoon van de revolutie Che Guevara wordt meegedragen. Elders verzamelt de oppositie. Over één ding zijn ze het eens: doorbreek de geweldspiraal.

Met de bagage lopen we vrij makkelijk door de menigte waarin de spanning stijgt. Belangstelling voor spandoeken wordt erg gewaardeerd.

We rijden de stad uit, verorberen onderweg een gegrilde kipfilet en rijden het berglandschap van het Park National Sierra Nevada (onderdeel van de Andes) binnen. De ervaren chauffeur stuurt de landcruiser over steeds slechtere wegen en paden langs steile afgronden. We stijgen en genieten van de prachtige vergezichten met scherpe tekeningen in de bergwanden. Bloeiende cactussen en hangmossen geven aan dat we steeds meer stijgen. Het laatste stuk lopen we langzaam (2700 m.) en na een half uur tekent het witte dorpje Los Nevados zich af in de groengrijze omgeving. Posada Bella Vista aan de rand van het dorpje doet haar naam eer aan. Het terras van onze spartaanse kamer biedt een fantastisch uitzicht. De waardin zorgt voor stevige en lekkere kost. Tijdens het eten wordt steeds duidelijker dat de stakingsmarsen in diverse steden tot gevechten hebben geleid met doden en gewonden tot gevolg.

Op het terras druppelen kennissen van onze gids Lia binnen. Het dorpje blijkt heel gemoedelijk, ons kent ons, belangstellende kinderen en groetende volwassenen. Geografisch ligt het de hoogste Andestop, de Pico Bolivar, tussen Merida en dit dorp in. Toen de kabelbaan (de langste ter wereld) nog werkte, kon men van Merida (1600 m.) naar de Pico Espejo (4765 m.), vandaar vier uur per muilezel naar Los Nevados. Nu is het uren hobbelen over de slechte en deels onverharde weg, maar aan de kabelbaan wordt gewerkt..

We rijden op een paard en enkele muilezels omhoog tot ruim 3000 m. Het zicht is optimaal door het droge en zonnige weer. Zo zien we de Pico Leon (4740 m.), de kleine tuinderijen en boerderijtjes waar aardappelen, uien en mais wordt verbouwd. Hier en daar worden koeien gehouden. Zwarte gieren komen tezamen voor een vergadering. Eén voor één landen ze na een zorgvuldige glijvlucht.

Na anderhalf uur stijgen op de muilezels lopen we in een uur in de felle zon naar beneden.

's Middags zijn we te gast in het radioprogramma 'Laten we herinneren wie we zijn' van Rita, één van de goede kennissen van Lia. Zo doen we in een piepkleine studio ons verhaal over Venezuela en Nederland. Rita stopt veel positieve energie in het programma dat is gericht op de regio. We zien ook een documentaire over de voortgang van de bouw van de nieuwe kabelbaan: flexibele planning voor eind 2014. Met koffie en cake sluiten we de dag af op de 'Plaza Bolivar' voor het rustieke kerkje.

We zijn nu weer terug in Merida, waar de rust gelukkig is weer gekeerd. Morgen weer naar een ander deel van de Andes.

Veel groeten van Koen en Wim.

--------------------

Los Llanos

Los Llanos, Hato El Cedral, 18-02-14


Hallo allemaal,

13-2: De avond valt over het dorp Los Nevados en de laatste zon belicht de bergkammen. Na een koude nacht en het ontbijt lopen we de Toyota Landcruiser tegemoet en dan volgt de terugtocht over het pad van zand en rotsen. Onderweg staan we oog in oog met een imposante roofvogel. Merida ligt er weer vredig bij, hoewel de onderhuidse spanning hier en verder in Venezuela blijft. Een pizza smaakt voortreffelijk en op de Mercado Principal kopen we fruit dat van verschillende houtsoorten is gemaakt. Na een lekkere vruchtenpunch zet een taxi ons weer af bij de Posada. 's Avonds is het gezellig op Plaza Milla met varieté.

De volgende dag stijgen we van 1600 naar 4000 meter. Uit voorzorg nemen we een medicijn dat de vochthuishouding wat bijregelt. Vanaf de Pico Aguila hebben we wolkenloos zicht op de Pico Humbolt met een besneeuwde kom. Onderweg rijden we door het dorpje Mucubara en zien de devotie in de processie voor het kindje Jezus. Verder stoppen we bij een monument voor de hond die het leven redde van Simon Bolivar. Boven de 3000 meter zien we de “reuzenedelweiss”, die ook ezelsoren wordt genoemd. Die laatste naam vinden we toepasselijker. Helaas staan ze nu niet in bloei, maar de bladeren zijn ook prachtig. Slapen doen we in een 'sprookjeshotel', gebouwd en bekleed met rijke fantasie. Door de dunne wandjes 'genieten' 's nachts mee van een hoogtezieke. Ons gaat het slapen op 3200 m. goed af.

Tijd om af te dalen. Het lijf moet al weer flink omschakelen. Van 7 graden naar 40 graden en een paar kilometer omlaag. Via Barinas komen we na een lange rit aan in Los Llanos, het gebied van de llaneros, die grote kudden runderen opdrijven. Onderweg doen we wat inkopen via een luik in de getraliede winkel. Hato El Cedral, een grote (53.000 ha) boerderij met 'luxe' slaapgelegenheid, die midden in de open vlakte en wetlands ligt is ons onderdak. 'Opgekocht' door de staat geeft het geheel een wat vervallende indruk Vanwege het socialistisch experiment eten de gasten van dit in de gloriedagen luxe verblijf met het personeel en voorbij komende groepen. Bijzonder en op een vreemde wijze uniek in de communistische/socialistische wereldbroederschap.

Helaas een tragische mislukking. De keuken produceert eenvoudig maar goed eten, de ervaren gidsen doen hun best, maar de organisatie er om heen is een grote chaos. Onderkomens worden gekanibaliseerd, niemand is aanspreekbaar of draagt verantwoordelijkheid en zo zakt El Cedral langzaam in het Llanos moeras. Het vergt enige krachtige orale overtuigingskracht om uiteindelijk een goed onderkomen te krijgen. Ach, je moet de humor ook maar inzien van een afzakkertje aan het zwembadje dat om 21.00 uur door zelfbediening voor elkaar komt. Iedereen is weg, naar bed of wat dan ook aan het doen. In de bomen boven ons slapen een paar dozijn koereigers.

De omgeving is adembenemend mooi, vooral door het weelderige vogelbestand, kaaimannen, capibara's (het grootste knaagdier ter wereld) en mooie vergezichten. Met een truck en boot trekken we er op uit samen met een ervaren gids. Aan de overkant van de weg voor ons verblijf komen we een orinocokrokodil van 3 m tegen. Tijd voor een kleine omweg. Hopelijk spreken de foto's van ibissen, roerdompen en roofvogels voor zich. Vanwege de hoeveelheid aan wildlife is de fotoserie dit keer een stuk groter dan anders. (Omdat we niet weten of we internet hebben kan het zijn dat de foto's later op het weblog komen).

In alle vroegte rijden we in 3,5 (Nederland van noord naar zuid) uur met de auto naar Barinas, vliegen naar Caracas en dezelfde dag door naar de groep koraaleilanden Los Roques. In Caracas nemen we afscheid van Lia, die ons 2 ½ week voortreffelijk heeft begeleid en van Rudolfo. We komen weer in Caraïbische sferen. De laatste 8 dagen zijn we samen.

Zonnige groeten van Koen en Wim.

-----------------

Los Roques en Choroni

Choroni, 26 februari 2014

Hallo allemaal,

Los Llanos, 19-2: Om 4 uur op en een uur later op weg voor de lange rit naar Barinas. Onderweg snel een empanada (gevulde deegenveloppe) als ontbijt. Ook nu laten de geregelde controleposten van leger en politie ons ongemoeid. Verkeersdrempels zijn legio en bij iedere drempel wordt wel wat verkocht, met name koek en zopie. Uiteindelijk vliegen we twee uur te laat zodat we in Caracas nog net de vlucht naar Los Roques halen. Na een collega die op de vorige vlucht volslagen de mist in ging met zuurstofmasker en zwemvest, heeft onze pientere stewardess er weinig zin in. Noodgedwongen een snel afscheid van Lia. Een Islander, 8-persoons vliegtuigje, is ons vervoer.

Na een half uur doemen de eerste turquoise lagunes en enkele van de 40 grotere en 250 kleinere koraaleilandjes op. Scherend over het water zet de piloot het vliegtuigje aan de grond bij het begin van de strip die van van water tot water loopt.. Joel en Cesar, twee jongens van rond de 25, verwelkomen ons hartelijk (don't worry) en laden de bagage op een steekkarretje. 's Avonds dineren we heerlijk op de binnenplaats in een relaxte sfeer. Joel en Cesar bedienen en twee jonge dames koken geweldig. Onze buurman uit Engeland verblijft een maand voor de 'fly fishing'. Een Argentijns koppel voor de zon en anderen om te kitesurfen. Wij blijken de enigen die meer van Venezuela dan de luchthaven van Caracas hebben gezien. Overdag varen we uit naar een eilandje naar keuze. Waar we landen wordt een parasol opgezet met twee strandstoelen, een lunchbox completeert de uitrusting. Zwemmen en snorkelen langs het koraal. Pelikanen scheren over het water, stijgen plots op om daarna met ware doodsverachting het ondiepe water in te duiken. Daarna glijdt de levende vis naar binnen in de ruime keel De parasol is essentieel: de zon is heet en wordt door het witte zand gereflecteerd. Zo bezoeken weFrancisqui, Nordisqui en Madrisqui, De eilandjes hebben soms een zoetwatermeertje of een zoutpan en we zien de hutten van vissers van Isla de Marguarita die hier enkele maanden op kreeft vissen. Bij de overblijfselen van de Hollandse vuurtoren kijken we uit over het dorp van 1300 inwoners, de zandstraatjes en de schitterende omgeving.

De jonge manager van het hotel vertelt ons dat eens per week hun voorraden direct van de haven van Caracas naar Los Roques worden gebracht. Een onzekere 'lifeline' in tijden van oproer. Bij 'immigration' in Gran Roques krijgen we een brief,dat buiten onze schuld per ongeluk een uitreisstempel in het paspoort is gezet. Deze overheidsbrief start met de meest prachtige volzinnen over de revolutie, het socialisme en de kameraden. Als we na de vlucht onderweg zijn van Caracas naar Choroni rijden zijn de billboards van de revolutie en persoonsverheerlijking van de leiders pregnant en monomaan aanwezig. Geen wonder dat de grote minderheid de overheid als dictator ziet. Grote groepen van de bevolking zijn op een simplistische manier tevreden gesteld.
Voor de prijs van 1 liter benzine in Nederland gooit men hier de hele tank vol. Het beleid creëert mensen die niets meer willen doen. Als de Toyotafabriek de productie wil verminderen omdat er geen onderdelen meer geïmporteerd kunnen worden, eisen de werknemers dat de fabriek wordt genationaliseerd. Tel uit je winst! Naast de economie zal er in deze cultuur ook nog veel moeten veranderen. Hoopvol is dat ook sommige chavisten nu voor verandering zijn.

De weg naar Choroni leidt door een park dat in 1937 is gesticht en vernoemd naar de Zwitser Henri Pittier. Prachtige bergen, de hoogste delen permanent in de wolken, met heel verschillende vegetatie en de grootste diversiteit aan vogels ter wereld. De chauffeur neemt de smalle wegen met ware doodsverachting. De auto's en lichte motoren toeteren wat af bij de haarspeldbochten. Het is millimeterwerk met waarschuwende gebaren over en weer.

Het schilderachtige koloniale dorpje Choroni ligt landinwaarts ter beschutting tegen de vroegere zeerovers. Vlakbij ligt het dorp Puerto Colombia aan de kust. Wij treffen alles in een vrij landerige sfeer na een vast en zeker swingend weekend aan.

Bonkend over de hoge golven gaan we met een kleine sloep met huisraad in de ochtend naar Chuao. Een volgsloep vervoert de rest van de verhuizing. Doel is het 'cacaodorpje' dat een uurtje lopen landinwaarts ligt, waar de delicatesse criollo cacao wordt verbouwd. Na een wandeling door de cacaoplantages zien we de verse bonen en hoe de gedroogde cacao wordt verzameld op het kerkplein. Natuurlijk proeven we een paar 'bonbons' en maken een reep soldaat. Erg lekker! Terug naar de haven nemen we een lift in de achterbak van een vrachtauto. Aan het haventje eten we vers gegrilde vis onder het laatste avondmaal, dat in elk restaurant present is.

Vandaag brengt een pendelbusje ons naar het oude dorpje Choroni. We dwalen door de nauwe straatjes met de Spaans-koloniale huisjes. Een panaderia levert zoetigheid en een cafesito: koffie met gebak op plaza Bolivar. Verder houden we ons gemak en drijven we af en toe in het zwembadje. Morgen wacht de lange reis huiswaarts, waar we vrijdagavond hopen aan te komen.

Vrij 'toevallig' raakten we verzeild in Venezuela. Het was leuk en goed om het eerste deel met Onno en Sigrid te reizen, die gelukkig weer iets positiefs van het land zagen in plaats van de zorgen in Caracas. We hebben veel mooie regio's gezien met een enorme diversiteit, zijn veel onverschillige, maar ook aardige en behulpzame mensen tegen gekomen. We wensen de Venezolanen veel wijsheid voor de toekomst met de suggestie: bouw iets op en stop met potverteren! Waar hebben we dat toch eerder gehoord...

Een laatste groet uit Venezuela van Koen en Wim.