Toen ik in 1978 Wuthering Heights op de radio hoorde was ik direct verkocht. Wat een prachtig nummer, zo’n bijzondere stem en zo mysterieus. Toen ik de zangers, Kate Bush bij TopPop zag wist ik het zeker: ik had er een nieuw idool bij! Zo’n mooi meisje met zo’n hoge stem en zulke bijzondere liedteksten. Ik heb me gelijk gestort op het oeuvre van de Brontë Sisters. De Woeste Hoogte verslond ik. Door Kate geïnspireerd.

Kate wist me keer op keer te betoveren met nummers als “The Man with the Child in his Eyes”, “Wow”, “Babooska”, “Army Dreamers”, “Running Up that Hill” en “Cloudbursting”. Het schijnt dat ze één concert in Nederland heeft gegeven in 1979, maar dat wist ik toen niet (nog geen internet!).

Al die jaren is ze me blijven boeien, ook de jaren dat er niets nieuws uit kwam. Zo zat er zelfs 13 jaar tussen haar 8^ste en 9^de cd! Elke keer vond ze zichzelf opnieuw uit met andere muziekstijlen en onderwerpen die ze bezong. Doordat ze nauwelijks in de publiciteit kwam werd ze steeds meer gezien als een excentrieke kluizenaar. De kans dat ik haar ooit op het toneel zou zien was inmiddels tot 0% gereduceerd.

Tot in maart de muziekwereld opeens op zijn kop stond met het meest onwaarschijnlijke nieuw denkbaar: Kate Bush ging weer optreden! Voor mij was er geen twijfel mogelijk: daar moest ik bij zijn! Het was direct duidelijk dat er een run op de kaarten zou komen. Wat was ik blij met de mail van katebush.com met een speciale Fan-PreSale-code! Zo kan ik dus voor mij en Wim een dag eerder kaarten bestellen. Groot was de vreugde toen het lukte op 2 kaarten te bemachtigen voor de 3^de show vrijdag 29 augustus op rij 8.

Opgetogen en gespannen tegelijk trokken we die vrijdag naar de Hammersmith Odeon (nu Apollo geheten), waar Kate haar laatste concert gaf in 1979. Ik was niet de enige met zo’n gevoel: honderden mensen stonden al in de rij om als eersten de zaal in te kunnen. Eerste doel voor hen was de Merchandise stand. Wij hielden het op het programmaboek, waarin al een tip van de sluier werd opgelicht. Die sluier was al enigszins opgelicht voor ons, want we hadden de recensies op internet al gelezen: laaiend enthousiast. Bij veel artiesten weet je ongeveer wat je kan verwachten, maar bij Kate Bush absoluut niet. Dat het een “Greatest Hits”-show zou worden was uitgesloten, maar wat zou ze dan wel brengen? De promotiefoto toonde Kate is een zwemvest in het water. De echte fans begrepen direct de verwijzing naar “The Ninth Wave”, kant B van de LP “The Hounds of Love”.

Toen de lichten doofden ging iedereen uit zijn dak: Daar stond ze dan: Kate Bush! WOW, Unbelievable, om met haar eigen woorden te spreken. Het begin van het concert was vrij traditioneel: een aantal stevige nummers waarin de band goed uit kwam. Maar na een half uur merkte je een dreigende toon in de muziek en sloeg opeens alles om: de Ninth Wave! Kate heeft deze “mini-opera” in 1985 geschreven met het idee er een film van te maken. Bijna 30 jaar later kon ze haar ideeën aan de wereld laten zien. Het gaat over een vrouw die overboord is geslagen en vecht voor haar leven en daarbij allerlei waanbeelden heeft. Op film zag je Kate drijven en op het toneel zag je haar fantasieën. Zoiets heb je nog nooit gezien: dansers in visgratenkostuum, een helikopter die de zee afzoekt, een drijvend huis waarin haar man en zoon. Het zag er betoverend mooi uit en iedereen zat met open moment te kijken naar het spektakel. Wij zaten op rij 8 helemaal aan de zijkant naast de nooduitgang. Dat bleek een heel bijzondere positie, want tijdens het voorlaatste nummer werd ze door de visgratenmannen door de zaal gedragen (begeleid door Gregoriaanse zang) richting de nooduitgang. We konden haar bijna aanraken. Heel bijzonder. Helemaal speciaal was het dat ze het volgende nummer “als herboren” weer de nooduitgang uit kwam! Kippenvel all over!

Na de pauze volgde “A Sky of Honey”, de concept-cd uit 2005. Hierin worden 24 uur van een zomerse dag bezongen. Dit is gelukkig minder traumatisch dan de dromen van een drenkeling. Hier gaat het er juist allemaal heel liefelijk aan toe met volop vogels die er op los kwetteren en Kate tjilpte vrolijk mee. Op het eind krijgt ze zelf vleugels en vliegt ze letterlijk uit! We vallen van de ene verbazing in de andere. Als toegift zingt ze alleen aan de piano het verstilde “Amongst Angels” en ze sluit af met een spetterende versie van Cloudbursting.

Als we weer buiten staan moet Wim me knijpen: hebben we dit echt meegemaakt of was alles een prachtige droom? Nee, het was ECHT: Kate Bush in Concert was voor mijn een Droom die uitkwam, een avond om nooit te vergeten!

We hebben het concert mooi kunnen combineren met een bezoek aan onze vrienden in Londen Alan en Hamish. Van donderdag t/m zondag hebben we allerlei leuke dingen gedaan: het Soan Museum bezocht, vrijdag het Kenwood House, zaterdag naar Portsmouth met een bezoek aan het National Maritime Museum en zondag naar de Wallace Collection. We hebben een paar foto’s op dit weblog geplaatst.