Hallo allemaal,

Hier het vervolg van onze reisimpressies in Toronto.

We denken een kleine stadssupermarkt binnen te gaan, maar belanden in een verspaleis pur sang. Het gerenoveerde voormalige stadion van de ‘Maple Leafs’ ligt midden in de stad naast ons hotel en herbergt dit paradijs voor etenswaren. Haver, yoghurt en vers fruit salade geen probleem.

Vlagerige regen, dus een perfecte museumdag. Vooral de fascinerende collectie van prehistorische skeletten en de First Nation inwoners (Indianen) boeien. Onder de heup zoeven de kleuters voorbij, het museum is populair, ook voor georganiseerde vakantieactiviteiten. Met de Go-trein van het imposante Union station naar Guildwood. Ook de dubbeldekkers voor de commuters zijn een slag groter dan in Nederland. Brad Allen haalt ons op voor het weerzien met zijn ouders en familie. Edna en Jim Allen, allebei ver in de 80, organiseerden 39 jaar geleden de uitwisseling voor de zeeverkenners in Bergen op Zoom. De schatten uit de ‘Holland Box’ waar, naast leuke foto’s, ook bewaarde koffiekoekjes en Roycosoep (79 ct) uit getoverd worden, kleuren de herinneringen. Alsof het gisteren was. Koen ontdekt dat hij en Brad gisteren allebei 53 zijn geworden. Ook wordt duidelijk hoe verschillend Canadezen en Amerikanen zijn en hoe groot de afstand tot Ottawa ook psychisch is. We eten gezellig met de familie en beseffen allemaal weer hoe waardevol de uitwisseling is.

In 1975 kwam iemand op een briljant idee: maak van de noodzakelijke communicatietoren een toeristische attractie! De CN Tower werd geboren, toen ’s werelds hoogste toren. In het aquarium speuren we naar vissen die we zeker zullen zien. Het gefriemel beneden de heup is hier nog sterker. Enthousiaste kleuters hebben het erg naar hun zin. Even bijkomen aan het Waterfront van Lake Ontario.

Al twee eeuwen de versmarkt van Toronto en een goede plek voor de lunch, de St Lawrence market. Daarna lopen we door de industriële monumenten van oude bierbrouwerijen en distilleerderijen die omgetoverd zijn tot hippe ontmoetingsplek. Rijk geworden door de start van elektrificatie bouwde Henry Pellat in 1912 Casa Loma, een heus fantasiekasteel. Dwalen door kamers en onderaardse gangen. Het zat al snel tegen en hij ging kleiner wonen. Het kasteel en inboedel werden verkocht. Sir Henry en zijn vrouw bleven actief, hij als Commander van de Queens Own Rifles, zij bij de Girl Guides die nog steeds samenkomen op het kasteel. We komen weer op verhaal met degelijke Canadese pot: zalm en worst en maken een korte avondwandeling naar huis.

Bagage schiften voor de trein en reserveringen maken voor Vancouver Island, waar het nog druk blijkt te zijn die periode. Na anderhalf uur metro en bus staan we in de Toronto ZOO oog in oog met twee pandababy’s en rustig bamboe knagende ouders. Een grizzlybeer geeft een geweldige demonstratie van zijn kracht, speels en beangstigend. Uit de verwelkoming op Union Station blijkt dat we iets bijzonders gaan doen. Mooie lounge, bagagejongens, reserveringen voor diners in de trein. We gingen eerder even langs om te vragen of het eten was inbegrepen, waarbij we vriendelijk/meewarig werden aangekeken. Na een welkomstdrankje in de panoramawagen zoeken we moe van de laatste dagen de bedden op in de bescheiden cabine.

De Canadian is in 1955 geïntroduceerd als lange afstandstrein. De glimmende roestvrijstaten rijtuigen zijn de trots van VIA Rail. Zesduizend paardenkrachten trekken de lange trein en zorgen voor de stroomvoorziening. Af en toe wakker geschud, worden we verder wakker bij een uitstekend ontbijt in de restauratiewagon. Het merengebied bevat 1/3 van de mondiale zoetwatervoorraad. Een beetje daarvan verdampt in de voorzichtige ochtendzon in een mysterieuze mist. We glijden langs de Georgian Bay, een uitloper van Lake Heron en rijden door nationale parken. Met een gemiddelde snelheid van 70 mijl trekt een prachtig landschap van meren en wetlands voorbij. Soms staan we stil, soms gaat het hard. ’s Nachts schommelen en schokken en in de ochtend is het landschap compleet anders. Het gebied van de grote meren hebben we verlaten. De piepkleine dorpen die we tegenkwamen bestonden voornamelijk uit personeel van de spoorwegen die vaak in niemandsland wonen. Ontbijt in Winnipeg en een paar uur de tijd om de stad te verkennen.

Reizigersgroet,

Wim en Koen