Hallo allemaal,

Hier het vervolg van onze reisimpressies.

Afscheid van het geriefelijke onderkomen in Port Alberni en op weg naar Ucluelet. De wegen worden leger en de landschappen prachtig woest. Rivieren met stroomversnellingen, witte wolkenslierten langs de berghellingen. Ucluelet en Tofino liggen direct aan de noordelijke Stille Zuidzee, de Pacific Rim. Onze kamer kijkt uit over de vissershaven. We lopen een zeer toegankelijk pad en worden verrast op het ene prachtige vergezicht na het andere. Eerst op de ‘Broken Islands Group’, daarna de stranden, rotskust en vuurtoren. Scheepwrakken liggen te over langs de Westkust. De vuurtoren volgt op de ramp. De mix van maritieme activiteit en hippische kunstzinnigheid maakt alles ontspannen.

Ons plan om een dag met een groep te kanoën door het labyrint van eilanden laten we vanwege de slechte weersverwachtingen varen. Met een Zodiac verkennen we nu de eilanden, zien bultrug walvissen, op de oceaandeining Stellar Seals, zeehonden en de eerste Adelaar. De echte regen begint als we de haven weer invaren. Dit schiereiland is het natste van de kust en krijgt zo’n 3 meter water per jaar. Golven zijn soms 7 meter hoog.

In de stromende regen rijden we door Tofino en in een informatiecentrum verdiepen we ons in de leefomstandigheden en cultuur van de Inkwis First Nation bewoners. De bemanning van de cederhouten kano ging eerst in retraite voordat de jacht op een walvis begon. Vrouwen maakten contact met de walvis en verleidden het dier. Een succesvolle jacht eindigde in een dankwoord voor het dier en een klein bacchanaal. Het eiland is al zo’n 6 duizend jaar bewoond.

De terugweg via Port Albini (andere wegen zijn er niet) voert langs watervallen en ‘Cathedral Grove’, een park met Douglas Fir en Ceder bomen van honderden jaren oud en soms 3 meter in doorsnee. Als lunch een smakelijk broodje bij een schitterend vergezicht. De Little Qualicum Falls kunnen we niet links laten liggen. Dan zitten we in Campbell River aan de zelfgemaakte tortilla. Toen we het fornuis uit de zestiger jaren niet aan de praat kregen konden we een andere kamer als keuken gebruiken, inclusief eettafel. Het wordt allemaal minder toeristisch.

Na de geboorte wennen aan het zoute water, duizenden kilometers zwemmen en exact op de geboorteplaats terugkomen, paren en sterven. Het is het lot van Shinook, Shum, Coho, Pink en Sockeye zalmen. Grote kweekprogramma’s brengen de zalmstand steeds verder op peil. En zo legt een oude Canadees die om de dag gaat kijken of de zalm al terug keert uit dat de zalmen waar we in de rivier naar kijken terug keren naar de kwekerij: Fascinerend!

Een prachtige nieuwe hangbrug over de kloof bij de Elk Falls en de monding van de Salmon River: de verrassingen van de natuur houden maar niet op. Onderweg naar Port McNeill doen we ook Telegraph Cove aan. Eens het eindpunt van de eerste telegraaf verbinding. Tot 1979 was men ten Noorden van Cambelll River afhankelijk van ‘Logging roads’ die maar een paar uur per dag gebruikt mochten worden omdat ze eigendom waren van de houtindustrie. Twee otters kapen zalmafval weg voor de neus van een paar meeuwen. Af en toe plenst het, maar als de zon plotseling doorkomt zien we een geweldige dubbele regenboog.

De volgende dag keren we terug in Telegraph Cove. Een kleinschalig toeristisch openluchtmuseum, een soort Marken. Tijdens een vaartocht zien we Resident Orca’s, veel bultrugwalvissen en Stellar Seals in een onwaarschijnlijk mooie omgeving. In de scheepssalon krijgen we onderricht. Het is moeilijk voor te stellen dat de populatie van deze dieren pas in 2002 weer opkrabbelde door strenge beschermingsmaatregelen.

Zo staan we nu aan de vooravond van de boottocht van Port Hardy door de Inside Passage naar Prince Rupert. Als het weer het toelaat willen we morgen naar het Cape Scott park via kleinere (logging) wegen.

Reizigersgroet,

Wim en Koen