Hallo allemaal,

Hier het vervolg van onze reisimpressies.

In de ochtendzon eerst een wandeling door het Quatsino River parkje. De ‘directrice’ van het Port Hardy Museum suggereerde een paar plaatsen waar regelmatig beren worden gezien. Mooie wandeling; geen beren, wel een verse hoop, te herkennen aan de bessen die ze nu nog eten, voordat de zalmen arriveren. De weg naar Cape Scott voert eerst naar Holberg. Soms is de onverharde weg een pad en we hebben geluk: het laatste konvooi voor de komende uren wordt langs wegreparaties geleid. Vijf uur vanmiddag weer open! In een flits zien we de ‘shoe tree’ waarin hikers door Cape Scott schoenen in hebben gehangen. Vroeger voeren de kapiteins de Quatsino Sound en verder de Holberg inlet in. Een enorme zeearm. Boterhammen en koffie aan het einde van de inlet en heerlijke soep in de Ibis pub. Een soort oase in een ruig gebied. Zo’n 70 km hobbelen wordt beloond. We wandelen we over een deel van de trail over de Noordkaap. Geen beer-, maar wolfwaarschuwing: hierbij wel wegjagen en terugvechten als je wordt aangevallen. De beren juist rustig toespreken, je met armen groter maken en rustig de afstand vergroten. Als het dichte groene gordijn van bomen, struiken en varens langzaam open gaat staan we op een prachtig strand: de St Josef Bay. Pootje baden in de stalende zon. Een enkel tentje aan de rand van het bos, soms een familie met jonge kinderen. Idyllisch. Ook op de meest afgelegen kampeerplaatsen zijn minimale voorzieningen: een eco-wc, picknicktafels en vaak een plek om veilig te stoken. In het begin van de vermoeiende reis terug worden we verrast. Even staat de zwarte beer nieuwsgierig te kijken naar de aankomende auto om daarna in het struikgewas te verdwijnen. Japans eten in het hotel.

De Inside passage loopt van Seattle naar ver in Noordelijk Alaska. Om 5.45 u staan we in de rij, als laatsten; vertrek om 7.30 uur. Een middelgrote ferry maakt de tocht van Port Hardy naar Prince Rupert in 16 uur, slalom om eilanden, nauwe passages, historische vuurtorens en verlaten nederzettingen: schitterend! Als we proberen de brug in te gluren spreekt een scheepsmaat ons aan. Wij dachten: een standje, maar hij suggereerde om aan de purser te vragen of we de brug op mogen. Zo wordt mr Ploeigh omgeroepen en krijgen we een prima uitleg van de eerste stuurman. In die tijd worden er wel vier walvissen en enkele orca’s gespot, die invloed kunnen hebben op de koers. Walvissen slapen soms dicht aan de oppervlakte. Wij zien alles in mooi weer, maar vanaf eind september vaart men vaak in regen, mist en kou. De verbinding is een publieke dienstverlening, vooral om First Nation dorpen op de eilanden te verbinden met het vasteland. Het toerisme op de verbinding neemt toe. Een Canadese vrouw heeft Nederlandse roots in Heerlen en we eten naast een nicht van de eigenaar van de B&B waar we de eerste dagen op het eiland zullen logeren: it’s a small world!

Tegen 23.30 u rijden we van de ferry af naar het dichtbij gelegen hotelletje. Dan ‘fris’ weer op, haverontbijt en weer in de rij voor de 7 uur durende overtocht naar Haida Gwaii. Een kleine ferry, First Nation mensen die naar ‘hun’ eiland gaan, een enkele avonturier met volgestouwde 4x4 en wat ‘gewone’ vakantiegangers. De Inside passage is soms erg nauw maar vaak honderden meters diep; de overtocht naar Haida kent andere uitdagingen. In de laatste ijstijd is dit bekken volgestort en dus soms erg ondiep. Door ondiepte en getijden kunnen hoge golven ontstaan. Al drie uur voor aankomst duiken de bergen van de eilandengroep op. Er staat weinig wind en de zon warmt alles op. Intrek in een kleine B&B in Skidagate en een visdiner in het nabij gelegen Queen Charlotte. Wandelingetje naar het haventje, waar vissers de vangst van sportvissers fileren en daarna opsturen. In een half verstaanbaar dialect krijgen we uitleg: vis moet in ieder geval vers worden gegeten!

‘s Nachts stevig gekletter en in de ochtend regent het nog steeds. Geen lange tocht over logging roads, maar na advies onderweg naar Tlell. We stoppen bij een Haida language school en zien aan de overkant de mengeling van culturen op de begraafplaats: een grafsteen van de Chief en een totempaal. Hiermee wordt vooral de familie uitgebeeld. De palen hebben geen afschrikwekkende of beschermende achtergrond. Een natte wandeling langs de monding van de Tlell rivier. Veel zalmen zijn er nog niet omdat het water laag staat. Zo laag dat locals met hun jeep de bedding oversteken. Aan de rand van het grote Naikoon park slaan we af naar het Mayer meer. Andere auto’s komen we niet tegen. Prachtig verstild en lekkere koffie uit de thermos met koek.

Een jonge boer is vierde generatie Duitse emigrant naar Port Clemens dat in 1908 is gesticht. Hij wacht op zijn vrouw die met de boot van de boerderij moet komen aan de overkant van de Masset Inlet, een enorme zeearm. Hij zit op de praatstoel en wijst op een geavanceerd schip aan de steiger waar het prototype een revolutionaire getijdecentrale wordt gebouwd. De bouwer wordt gesteund door crowdfunding. Zelf heeft de boer pas vorig jaar elektriciteit gekregen: een zelfgeplaatst minirad in een beek. Met 200 watt is hij al heel tevreden. De knop om en er is licht en gasverlichting is maar duur. We praten ook over Nederlandse waterbouw.

Het plaatselijke museumpje is op ‘Labour Day’ wel open. Lijkt op een klein museum van de twintigste eeuw. Naast huishoudelijke apparaten zoals een strijkijzer op petroleum ook bosbouwmechaniek. Op goed advies gaan we toch verder de inlet verkennen en komen op een prachtig uitkijkpunt over de met eb drooggevallen kwelders. Terwijl wij in stilte genieten is een eekhoorn druk bezig met de wintervoorraad. Hij knaagt tientallen ‘sparrenappels’ los hoog in de boom en sjouwt ze later naar zijn hol. Een prachtige verrassende dag ondanks de regen.

Morgen nemen we om 7.45 u de ferry naar Moresby Island en gaan vier dagen met een zodiacboot naar het zuiden, door het Gwaii Haanas park. Geen mobieltjes geen internet, alleen natuur en Haida cultuur.

Reizigersgroet,

Wim en Koen