Hallo allemaal,

Hier het vervolg van onze reisimpressies.

De laatste dag in Seattle snuiven we meer lokale sfeer op. Wandelen naar de winkelstraat in onze wijk, Broadway. Een telefoonkaart kopen waar je ook iets aan hebt valt niet mee. Klanten met een buitenlandse telefoon kunnen geen gebruik maken van Verison. T-mobile verkoopt wel een abonnement, maar blinkt uit door de slechte dekking. Vreemd toch in zo'n modern land. Opvallen doe je op Broadway door de winkel, kerk of huis niet met de inclusieve vlag of kleuren uit te dossen.
's Avonds lopen we met de amateur zangelite van Seattle het operagebouw binnen voor een benefietconcert voor het vrouwen- en mannenkoor. Patti LuPone, alleen begeleid door een meesterlijke pianist, krijgt de zaal plat met haar Broadway-liedjes waarin conservatief VS het soms moet ontgelden.

Bij het ophalen van de auto belanden we op zondagochtend in een bomvolle metro met football-fans. Met enige weemoed laden we de bagage in de Audi Q5 Quattro; wonderlijke naamgeving. Anacortes in het noordwesten is de vertrekplaats van de ferry naar San Juan eiland. Onderweg doen we de Boeingfabrieken aan. Helaas worden er nog een rondleidingen gegeven, maar we mogen wel met kleine drones spelen. Supersonisch en milieuvriendelijk vliegen staat op de rol voor 2035-40, ambitieus.

De ferry vaart de volgende ochtend in vlagen dikke mist waardoor de dreun van de misthoorn om de minuut klinkt. Als de zon af en toe doorbreekt ontrolt zich een mysterieus eilandengebied. In Friday Harbour nemen we onze intrek in de Discovery Inn. Voor de middag reserveerden we de 'avontuurlijke walvistocht'. De tocht op de zodiac in een isolatiepak doet ons denken aan de echte avontuurlijke tocht in het zuidelijke deel van de Haida Gwai eilanden. Daar in het zwaarste oliegoed om enigszins droog te blijven. Hier schijnt de zon, maar de temperatuur daalt in de koude wind zo'n 20 graden. Warm worden we van een unieke speelpartij van een familie orka's. De vrouwelijke bioloog die uitleg geeft, heeft ook haar beste middag in weken. Koen wordt verrast met een Welkom in Canada sms. We blijken (met speciale vergunning) de in het verleden zeer betwiste grens te zijn overgestoken. Vreedzame Salish Indianenstammen die het eilandenrijk al duizenden jaren bewoonden, dreven handel met de in de 18e eeuw gelande Spanjaarden uit Mexico. Later werd het gebied interessant voor de Engelsen en de Amerikanen. In het grensverdrag van Oregon (1846) bleef de status van de eilanden onduidelijk wat tot vooral economische spanningen leidde. Toen een Amerikaan een wild Engels varken op zijn erf doodschoot vloog te vlam in de pan. De 'Pig War' werd na enkele jaren vreedzaam beslecht door bemiddeling van Keizer Wilhelm van Pruisen. Zo heeft de man ook nog iets goeds gedaan.

We genieten van de prachtige vergezichten als we de volgende dag een rondje eiland doen. In een informeel restaurant eten we gebakken oesters: bijzonder. We moeten toch eens vragen waarom de Amerikaanse restaurants heel vaak de groenten beperken tot het bakje coleslaw, terwijl de supermarkten vol liggen met verse groenten!

Op de ferry terug doemt ineens een prachtig vergezicht op met de besneeuwde top van Mount Baker. Het voelt een beetje alsof we van Terschelling naar het vaste land gaan. Daar wacht nog een rit van 1,5 uur naar het oostelijk gelegen dorp Concrete. Het is een gewone autorit, maar we stappen uit in een andere wereld die tot de eerste fysieke verbinding door de bergen geïsoleerd is geweest. We slapen in het oude dorp dat na een brand gedeeltelijk is herrezen in beton (vanwege de betonindustrie). In de avondschemering zien we de betonarchitectuur uit de jaren twintig. Het oude dorp ligt aan de nu stille Main Street. Door de verstilde schemering lopen we langs de gevels en zien aan de achterkant van het tweemanshoge houten beeld van een beer het openbare toilet getiteld: 'Bear Necessities'.

We laten het rivierenlandschap van de Skagit achter ons en tijgen steeds verder het park van de Noord Cascades in. Net als in Newfoundland zijn de puntige vulkanen ontstaan door aardplaten die over elkaar schuiven. Actief zijn die nog steeds: in 1980 barstte Mount St Helens vrij plotseling open met doden tot gevolg. Op aanraden van de vrouwelijke ranger in het bezoekerscentrum maken we twee korte hikes. Ze beëdigde eerst nog twee aspirant-rangers van rond de 8 jaar. De berenfilm maakte het heel duidelijk: een gevoerde beer is een dode beer. Helaas zijn sommige delen van het park afgesloten, omdat een beer aan mensen voedsel kwam en daardoor een gevaar voor anderen is. Het landschap met de bergen met de (vooralsnog) eeuwige sneeuw is adembenemend.

Ons volgende onderkomen, een cabin, staat in Winthrop. Net als de avond valt kijkt een nieuwsgierige ree naar binnen. Winthrop, een oud mijnstadje, heeft de bakens verzet nadat de laatste grote werkgever, defensie, de poorten sloot. De weg die we reden kwam in 1980 klaar en met vereende krachten werden oude panden gerestaureerd en nieuwe, in stijl van het oude westen, opgetrokken. Resultaat: een welvarend "Wild West" plaatsje drijvend op toerisme.
We zagen er tegen op: zo'n vijf uur rijden. De route naar Packwood blijkt echter grotendeels prachtig en landschappelijk zeer afwisselend. Van dichte bossen belanden we in een woestijnachtige omgeving. Opvallend dat dit de fruitschuur van de staat Washington is, met water van de Wenatchee rivier. Onderweg even relaxen in een antique mall voor de bakelietverzameling. Dichter bij Packwood stoppen we noodgedwongen bij een uitkijkpunt, omdat we stapvoets achter een zwaar beladen vrachtauto met fruit reden. Een prachtig oerlandschap wordt zichtbaar met een waterval. De besneeuwde top van Mount Reinier laat zich even zien voordat we aan de lange afdaling naar Packwood beginnen. We draaien het bos in waar onze cabin staat en komen bij een lekkere salade en een glas wijn bij.

Reizigersgroet,
Koen en Wim.