Hallo allemaal,

Hier het vervolg van onze reisimpressies.

Vanuit de cabin in Packwood rijden we in 20 minuten naar de oostelijke ingang van het nationale park van Mount Rainier. Al snel doemt de majestueuze berg op waarvan de top bedekt is met sneeuw die uitmondt in verschillende gletsjers. In dit park experimenteerde men in de 30-er jaren met het gedeeltelijk openstellen voor auto's. Dat bleek een succes en zo kunnen ook wij stoppen bij schitterende vergezichten. We zijn niet alleen bij het bezoekerscentrum, want het is weekend en dan blijkt hoe populair een uitstapje in de natuur is. De korte wandelingen zijn mooi en onderweg poseert een chipmunk. Veel mensen lopen een van de vele 'trails' die zijn uitgezet en sterk in zwaarte verschillen. We nemen een stuk een jonge lifter mee die twee dagen onderweg is op de berg en zijn vader tegemoet loopt. De focus van zijn opleiding is het buitenleven en hij wil graag professioneel met groepen jongeren de natuur in. Als hij is uitgestapt ruikt de auto nog enige tijd naar lichte stookolie. In een land dat vaak heel beschermend en risicomijdend is blijft het geweldig dat je ook over een dikke boomstam het gletsjerriviertje kunt oversteken tussen de met grof geweld meegevoerde keien in. Het is ook niet vreemd dat de indianen die dit gebied duizenden jaren bewoonden groot ontzag voor de berg en deze in vele overgeleverde verhalen een rol speelt. Mooi is ook het eerste 'rangers'-gebouwtje dat, met natuurlijke materialen gebouwd, sterk lijkt op de architectuur van Frank Lloyd Wright. Het diner van met zalm, gebakken aardappelen en broccoli smaakt uitstekend na de lange dag.

Na wat dubben nemen we de westelijke weg naar Mount St Helens, de volgende vulkaan. In het bezoekerscentrum veel interessants maar ook de boodschap dat de weg is afgesloten, helaas. Het bespaart ons een uur heen en terug naar de berg op onze route naar Portland. Het videoverslag van de uitbarsting van 1980 lijkt op een spannende thriller. De verhoogde activiteit registreerde men goed en daarom evacueerde bijna iedereen in een ruim gebied. Een enkeling bleef eigenwijs achter. Intussen werd een van de wanden van de vulkaan langzaam opgeblazen waarna een enorme explosie volgde die bijna 1/3 van de 2500 meter hoge vulkaan verpulverde en een enorme pluim van as en een lawine van puin en modder produceerde. Veel groter dan men voor mogelijk had gehouden, waardoor zo'n 50 mensen (inclusief te eigenwijzen) het leven lieten. Licht actief is de vulkaan nog altijd en de 2,5 cm per jaar die de oceaanplaat onder het vaste land schuift zal op termijn zeker weer voor vuurwerk zorgen.

Over een van de imposante oude bruggen rijden we Portland binnen. Een belangrijke havenstad aan de Columbiarivier en eens stapelplaats voor de weelde aan hout en huiden in de 19e eeuw. Ons appartementje blijkt een deel te zijn van een historisch huis in de wijk Irvington. Prachtige vrijstaande huizen omlijst door oude gekromde bomen en mooie bloementuinen. De volgende dag kan het contrast met de zieltogende 'Chinatown' niet groter zijn. Het kan aan de afwezigheid van andere mensen liggen op maandagochtend, maar wij lopen voornamelijk tussen zwervers en zoeken ons heil weer in de binnenstad. Daar een leuke lunch op z'n Portlands: bij een van de vele foodtrucs die te stad rijk is. Het historisch museum van Oregon laat de worsteling zien tussen de oude Indianencultuur en de Westerse influx door de Spanjaarden, Engelsen over de Oceaan en later de Amerikanen vanaf 1834 door de bergen. De mengeling van culturen is nog veel groter omdat ook grote groepen Chinezen, Japanners en Hawaïanen naar deze Westkust kwamen. Het lijkt alsof de waardering voor de wederzijdse culturen meer in evenwicht is gekomen, zoals dit het geval was toen de eerste 'buitenlanders' samen werkten en respect hadden voor de leef en werkwijze van de Indianen en daarvan ook afhankelijk waren.
De Japanners werd na de inval in Pearl Habour geweld aangedaan door ze en masse te interneren vanwege mogelijk samenwerken met de vijand. De prachtige Japanse tuin in het Washington park op een heuvel midden in de stad komt voort uit een initiatief om tot bezinning te komen, ook over deze tijd. Wat lager op de berg lopen we door een enorme kleurrijke openbare rozenkwekerij, een paradepaardje van de stad. Jong en oud geniet van het kleurrijke palet. De gedeeltelijke ondergrondse lightrail brengt ons weer terug naar Irvington. Het blijkt goed gelukt om de slogan van Portland waar te maken. Regelmatig zit er in de kleding of onder een kapsel een andere persoon dan je zou denken. De slogan is dan ook: 'Keep Portland Weird'. Ook in het moderne winkelcentrum in onze wijk zien we dat Covid er heeft ingehakt. Veel winkelpanden staan leeg, maar er is zowaar nog een grote Barnes and Noble boekhandel.

Het ontbijten met verse croissants (brood pas na 10 uur) is een traktatie. We worden aangenaam verrast door een bezoek aan het historische fort, gebouwd door de Engelsen en overgenomen door de Amerikanen. Hier komt de geschiedenis van de 18e en 19e eeuw tot leven. De Engelsen die met zo'n 200 burgers en een enorm aantal werkkrachten de afdeling van de multinational Hudsons Bay Company bestierden. Miljoenen tonnen dierenhuiden werden in Vancouver (Washington) verzameld en verscheept naar Engeland en de rest van Europa. Een hoge hoed gemaakt van beverhuid stond gelijk aan een dure Rolex. Ook hier Indianen die soms slaven meebrachten, Chinezen, Japanners, Hawaïanen en enkele gezinnen van ex-slaven uit het Zuiden van de VS. Dat alles op strenge maar rechtvaardige wijze 'geregeerd' (er was geen staat omdat de status van het land onduidelijk was) door John McLoughlin. Die kreeg het nog moeilijker toen in 1843 de eerste duizend uitgemergelde Amerikanen met de eerste karavaan door de bergen aankwamen in het Westen. Zijn gebaar om ze te voeden en te kleden vond geen genade in het hoofdkwartier van de Hudsons Bay Company in Londen, maar heeft wel een nieuwe oorlog tussen Engeland en het toenmalige Amerika voorkomen. Nog geen tien jaar later namen de Amerikanen hun intrek in het fort.

Een lange video schetst ons het verhaal van de vliegtuigpioniers van het Pearsons vliegveld naast het fort. In een mooie gerestaureerde hangar staan exemplaren van vooral vliegtuigen uit de beginperiode van de luchtvaart. Ook een Fokker ontbreekt niet. Na wat scharrelen en kopen in een antique mall sluiten we de dag af met een salade en een wandeling langs de historische huizen in onze wijk. 's Ochtends vroeg maken we nog wat foto's van de historische huizen en de sprookjesachtige bomen met hun gekrulde takken.

We rijden Portland uit langs de zuidoever van de Columbiarivier met prachtige vergezichten. Dit is een van de eerste 'scenic routes' van de VS en voert langs enkele imposante watervallen die door onze eindbestemming, Mount Hood, worden gevoed. In de mist en lichte regen stijgen we steeds verder totdat we parkeren bij de Timberline Lodge. Een icoon, gebouwd in de 30-er jaren als werkverschaffing. In ruim 22 maanden verrees een schitterend landelijk hotel, gebouwd met lokale materialen. Lokale kunstenaars verfraaiden de binnenkant met houtsnijwerk, schilderijen en andere inventaris. Het doet denken aan de architectuur van de Amsterdamse School. Een enorme centrale schoorsteen gebouwd met keien wordt gestookt en verwarmt het gebouw in voor- en najaar. 's Winters wordt er bij gestookt. We dineren 'vorstelijk'. De wolkensluier van de avond lost 's ochtend op en we zien de vulkaankegel met sneeuw in volle glorie.

We beginnen de reis naar Spray met weinig verwachtingen, maar vallen van de ene positieve verbazing in de andere. Onderweg naar Maupin rijden we langs de White of Dechutes River. Het ene moment mooie rotsformaties, dan weer enige tijd door een landschap dat bedekt is met een zachtgeel glooiend tapijt gelardeerd met diepgroene bomen.
Als we de boterhammen willen eten belanden we toevallig in Shaniko. Op het eerste gezicht een ghost town, maar blijkt toch bewoond te worden. Shaniko was een van de toonaangevende plaatsen begin 20e eeuw. De stoomtrein eindigde er en honderden Chinezen werkten in de wolindustrie. Als we het later naslaan blijkt het hotel in 2023 na 20 jaar weer te zijn geopend.

De volgende twee dagen staan verder in het teken van het bekijken van de John Day Fossil Beds. Op drie plaatsen laten de aardlagen van tientallen miljoenen jaren zich zien. Soms alleen opgebouwd door veranderingen in flora en fauna door klimaatverandering, soms ook door opeenvolgende vulkaanuitbarstingen. Onderzoek door paleontologen draagt hiermee bij aan het inzicht in gevolgen van klimaatveranderingen. Voor Spray bewonderen we bed no. 1 (Clarno) en wandelen langs versteende bomen en bladeren in lavaformaties. We rijden langzaam om Spray niet voorbij te rijden en menen een mobiele pizzeria te zien. Onze 'River Bend Lodge' behoort tot de schaarse accommodaties in deze streek. In een hoek van de general store worden hamburgers aangeprezen, maar het is sluitingstijd (18.00 u.). We vinden de foodtruck van de pizzabakker, een goedlachse jongeman die de helft van de week in de 'logging' werkt bij Portland en z'n toekomst in Spray opbouwt in de vorm van accommodatieverhuur en een (pizza)restaurant. Zijn terras met schitterend uitzicht over de John Day rivier is net klaar. Wij zijn gered en terwijl de pizza in de oven staat wordt duidelijk dat Portland het inderdaad moeilijk heeft na Corona. Veel zwervers en leegstand, terwijl zijn woonstad Vancouver (aan de overkant van de rivier) het veel beter doet. We eten op de waranda van het houten motel langs de weg.

De volgende scenic route brengt ons naar bed no. 2, Sheep Rock, weer door een prachtig landschap. De poreuze lagen wateren uit en verkleuren daardoor. Soms bruin door ijzer, soms groen. Het bezoekerscentrum van John Day Fossil Beds presenteert heel helder hoe gebeurtenissen door de miljoenen jaren heen in verband staan met de kleurige en veelvormige aardlagen. 'Painted Hills', het laatste Bed, doet de naam eer aan. Onwaarschijnlijke kleuren wisselen elkaar af in een heuvellandschap. Liever niet dezelfde weg terug en zo rijden we op een wat smalle uitdagende gravelweg door een sprookjeslandschap terug naar Spray.

Reizigersgroet,
Koen en Wim.