Hallo allemaal,

Hier het vervolg van onze reisimpressies.

Tijdens de avondwandeling door het piepkleine Spray komen we een gezin reeën tegen. In het donker lijkt het 'nog meer weg van alles'.
We rijden de bewoonde wereld binnen via het dorp Redwood naar het 'mondaine' Bend. In dit centrum van vooral buitenleven en -sport vergapen we ons aan een inventaris van een winkel op dat gebied Het industrieterrein van een enorme houtzagerij is omgetoverd tot een modern winkelcentrum, inclusief voet- en fietspaden. In een Hawaiiaans restaurant is het 'volle bak'. Wat schuchter vragen we om een mes bij de vork, omdat de maaltijd anders een slagveld zou zijn. Hoe doen de Amerikanen dat toch?
Een goed bed en een schone omgeving doen wonderen, we zijn weer wat meer uitgerust en zo zakken we verder af om eerst net buiten Bend het 'High Desert' museum te bezoeken. Een pareltje dat op evenwichtige manier de (oer)oude (culturele) geschiedenis verbindt met de nieuwe tijd van na 1850. Samenwerking met en onderdrukking van de Indiaanse bevolking die soms ook bijzonder welgesteld was. Een mooie presentatie van oude Indiaanse technieken tot leven gebracht in hedendaagse artikelen. In een praatje van 15 minuten wordt door een bioloog o.a. uitgelegd dat sommige bomen via een isolerende bast en andere via het beschermen van zaden hun voortbestaan na bosbranden waarborgen. De roofvogels hebben soms een priemende blik en de otters (er is ook een rivier in de woestijn) ontgaat niets.

Na een afwisselend landschap kronkelen we omhoog op de helling van Mount Mazama om op zo'n 2500 meter hoogte in de oude krater te kijken, gevuld met helder water: het 'Crater Lake', het diepste meer van de VS. Het regent licht, is ijzig koud en er staat een snijdende wind. In onze kamer in het oude Crater Lake Lodge kan het straalkacheltje de tochtige ramen net aan. We eten goed, maar blijken erg verwend door de entourage van Timberlake Lodge. De beren hebben een heel goed reukvermogen en ruiken zelfs een lippenbalsem in de auto. Daarom een waarschuwing: laat niets in de auto. Nu is de lodge geen afgelegen plaats, maar Koen slaapt toch wat onrustig met het idee dat er nog een mango op de achterbank ligt. Maar ja, het is gelukkig berenkoud en 's ochtends ligt die er nog ongeschonden bij. Met het verschillende licht verkleuren ook de kraterwand en het diepe water en we trotseren de kou. De mango krijgt nog een staartje. Tijdens een sanitaire controle aan de grens met Californië laat Wim het woord 'mango' vallen. De controlerende dame is resoluut/meelevend, maar de mango moet ingeleverd. De rest van het fruit en de levensmiddelen laten we maar rusten.

Na een mooie route staan we voor een andere vulkanisch fenomeen: de lavabeds. Toegankelijk gemaakt onder de werkverschaffing biedt het gebied goed inzicht in verschillende typen vulkanen. Voor ons geen claustrofobische lage gangen, maar wel een wandeling door een van de lavatunnels. Binnen koel, buiten is het inmiddels heet. Fall River Mills is nog kleiner dan Spray, maar het Fall River Hotel uit 1915 is een geriefelijke pleisterplaats inclusief een uitstekende maaltijd. Maar het dorp heeft het moeilijk; ook de bioscoop heeft het niet gered.

Iedere keer als we onderweg naar 'Lassen National Park' denken dat het saai wordt verandert het landschap ineens. Het park biedt prachtige vergezichten en is een actief thermisch gebied. De Lassen vulkaan is nog vrij recent (1915) uitgebarsten en produceert velden met heet water, kokende modder en zwaveldampen. Enorme keien zijn als pingpongballen meegevoerd en zijn in het park beland.
Vanuit Lassen is onze eindbestemming Redding waar we in de 'Thunderbird Lodge' logeren. Een gerestaureerd relikwie tussen twee drukke autowegen met dito achtergrondlawaai. Wat simpele wetgeving over het maximum te produceren lawaai per voertuig zou wonderen doen, vooral voor de plaatselijke bevolking. Wij doen onze earplugs in.

Via de '299', een van de beter onderhouden bergwegen rijden we naar de kust. Onderhoud is in volle gang en het oponthoud dito. We bereiken Eureka en worden verrast door een leuk oud en gezellig centrum en de prachtige Victoriaanse huizen. Koen krijgt visioenen van de 'Haunted Mansion', een Disney attractie. Wim koopt een van de eerste versies van de viewmaster in bakeliet bij een oude dame die vertelt dat het na 'Labour Day' (4 september) vrijwel is afgelopen met het toerisme.

De kust bij Eureka en zeker onderweg naar Port Orford is imposant en gelukkig zijn er kleine publieke parken die alles toegankelijk maken. Onderweg kan Koen weer een Unesco site afvinken: de Redwoods. Zo lopen we eerbiedig tussen de torenhoge (100-120 m.) stokoude (soms 2000 jaar) oude bomen, beschermd door 30 cm bast en insectenwerend vocht. Geen bescherming hadden ze tegen de grootschalige 'loggers' die perceel na perceel velden vanwege de grote vraag naar hout in de 19e eeuw. Gelukkig ontstond ook toen een beweging om een deel te beschermen en voor het nageslacht (wij dus) toegankelijk te maken. Het is een nipt proces geweest dat ook mis had kunnen gaan.

Hoog in de bergen hadden we al besloten dat we af en toe ergens twee dagen moeten zijn om niet het gevoel van opgejaagde nomade te krijgen. Zo konden we in Port Orford een mooie bungalow huren, prachtig gelegen bij de kust aan een meer. Maar goed ook, want het regent de volgende dag en in de motregen en mist bezoeken we het huis van een de Ierse familie Hughes, die emigreerde na de hongersnood (mislukte aardappeloogst) midden 19e eeuw. Ze stichtten een florerende zuivelboerderij en de kinderen werden vuurtorenwachter, onderwijzer (ze bouwden er een school voor) en, naar goed katholiek gebruik, priester (ze bouwden er een kerk voor). De gemeenschap van Port Orford was er blij mee. Nu is hun boerderij een natuurpark. In mistflarden en regen lopen we op Cape Blanco naar de oudste en nog steeds werkende vuurtoren. Zo hoog gelegen dat een brulboei vanwege de mist geen zin heeft. In ons geriefelijke huis met zelfs een 'pied a terre' aan het water hebben we een rustige middag.

Reizigersgroet,
Koen en Wim.