Hallo allemaal,

Helaas kunnen we geen nieuwe verhalen meer plaatsen door een technische storing, dus we zetten alle verslagen hier onder elkaar.

Waar waren we gebleven? In Truth or Consequences!
Met uitzicht op de Rio Grande laven we ons aan het thermale water van rond de 40 graden Celcius. Geen zwavelgeur doordat het water diep in de hete ondergrond kennelijk een gescheiden circuit heeft. We zullen dat meer tegenkomen. De late zondagochtend brengt wat leven in het 'centrum' van ToC. In een informele VVV geeft een aardige dame, die lerares is op de High School, info over de bochtige route via Hillsboro naar Silver City. Ons oog valt nog even op de info over de commerciële 'Spaceport', die Richard Branson (Virgin) vlak bij exploiteert. Hij is al tientallen lanceringen verder.
Een dame op leeftijd ontvangt ons in het kleine maar op en top verzorgde museum van de historische vereniging van Hillsboro. Enigszins besmuikt vertelt zij hoe mevrouw Sadie Jane Creech Orchard zich rond 1886 opwerkte van dame van bedenkelijke zeden naar eigenaar van een goed lopend hotel waar nu het museum in is gevestigd. Hillsboro was booming door de goud en zilver vondsten. Na Sadie vestigde een genaturaliseerde Chinees een fameus restaurant in het pand. Zijn fornuis en andere attributen zijn tentoongesteld. Onze gastvrouw deelt, na een korte verkenning van onze voorkeur, haar grote zorgen over de mogelijke herverkiezing van Trump. Onze tocht eindigt vandaag in Silver City; inderdaad, hier is veel zilver gevonden. Een op en top Mexicaans huisje in Pinos Altos is ons verblijf voor twee dagen. Eindelijk weer zelf koken!.Op excursie naar de grotwoningen in de Gila Cliff. Kronkelend omhoog tot een hoogte van meer dan 2500 meter. Na een steile wandeling staan we oog in oog met de grotwoningen van het Mogollon volk. Zij namen hier 800 jaar geleden hun intrek in de eerder bewoonde grotten en bouwden er muren en kamers in die er nu nog staan. Raadselachtig is hun vertrek na enkele decennia uit deze prachtige en vruchtbare omgeving. Zij moeten ook gebruik hebben gemaakt van de heetwaterbronnen in de buurt. Na twee keer door de ondiepe rivier waden en een wandeling liggen we midden in de natuur in een ondiepe poel aan de rivier. De man die de poelen maakte is er toevallig ook. Vele culturen maakten gebruik van het water. Indiaanse vrouwen baarden hun kinderen in de weldadige warmte. Soppend in onze waterdichte schoenen (toch dieper, dat water) rijden we terug naar Silver City. Dat blijkt een stadje met een welvarend verleden, af te zien aan mooie panden en een luxe hotel. Kleine trek brengt ons naar een 'café', waar met name ouderen om drie uur 's middags aan de burrito's blijken te zitten. Na enige uitleg krijgen we warme pecan pie met ijs én koffie. In het verkiezingsbureau van de Democraten bevestigen we elkaars voorkeuren. Het wordt spannend!'s Avonds eten we in de Saloon 'The Buckhorn' uit 1881. Als je de fantasie laat gaan, zie je zo het ruige volk uit de zilvermijnen aan de toog en de goede burgerij in het naastgelegen operahuis uit 1860.
Een lange rit naar Arizona met een mooibezoek aan de Whitewater Canyon als welkome onderbreking. Langs de steile wanden is een stalenpad gemonteerd waardoor we een prachtig zicht op de kloof hebben. Vlak voor ons einddoel, Holbrook, rijden we het Petrified Forest National Park binnen. Versteende bomen die weektenin verschillende mineralen laten prachtige kleuren zien. De omgeving waarin de bomen liggen is een bontgekleurde deken van verschillende aardlagen. Onbekende stammen lieten hun verhalen achter in petrogliefenop de rode rotsen. Door de lage zonnestand en de vermoeidheid (een uur langer), zijn we blij als we ons doorsnee Amerikaanse huisje aan een doorsnee weg kunnen betrekken. In de verte loeit de hoorn van een voorbijrijdendetrein. Snel koken en vroeg naar bed!Na een rit van een uurtje, met de besneeuwde Mount San Francisco in de verte, kijken we de diepte in van de Meteor Crater. Naar men hier zegt is het de best bewaarde krater ter wereld door het droge klimaat. Tussen de grappen door krijgen we een goed uitleg van een gids. Een rotsblokje aan de overkant blijkt de grootte een huis van twee verdiepingen te hebben. Mensen op de kraterrand blijken nietig. Miljoenen tonnen steen en aarde werden door de inslag uit het gat geperst, inclusief het restant (veel was al verbrand) van de meteoriet zelf. Op de terugweg doen we Winslow aan, dat, na het verleggen van Route 66, in het verleden is blijven hangen. De Eagles zongen in Takeit Easy: I am standing on the corner in Winslow Arizona. Je voelt hem aankomen: selfies bij de Eagles.Lunchen doen we in La Posada Hotel. De voorkant ligt aan de voormalige Route 66 en de achterkant is station voor de Santa Fé spoorlijn. Vele reizigers onderbraken hier hun lange tocht om in de relatieve luxe bij te komen. Goederentreinen rijden af en aan. Op zijn Amerikaans worden vaak meer dan 100 wagons door vier locomotieven getrokken, de containers vaak dubbel geladen.Op de weg is nu al veel zwaar vrachtverkeer. Stel je voor dat de 200 containers per trein ook via de drukke weg zouden rijden.
In de vroege ochtend rijden schoolbussen af en aan om leerlingen op te halen uit alle hoeken van het omringende platteland. Wij pakken weer en verlaten de kleine bungalow. Eerst 1,5 uur over de snelweg richting Grants. We rijden Arizona binnen en verliezen weer een uur. Een als pinquin verklede medewerker helpt ons goed in het New Mexico informatiecentrum, af en toe gehinderd door de snavel die naar beneden zakt. Het is Halloween.Op zijn aanraden rijden we door het gebied van de Zuni Native Americans. In het voornaamste dorp van dit dunbevolke gebied staat een piepkleine High School. Doel is El Morro Monument, een imposante rotsformatie die uit het omliggende grasland opdoemt. Zo zagen oude volken, de native Americans, de Spanjaarden, de Mexicanen en de Amerikaanse settlers dit fenomeen ook. Dikwijls kwamen ze uitgeput aan van het reizen door de woestijn. El Morro bood schaduw, maar ook een zoetwaterbron. In vele tijdgewrichten kerfden bezoekers hun naam in de rots, uit dankbaarheid voor de rustplek.Na een kort bezoek aan de lavaformaties van Malpais rijden we Grants binnen. Bij de bibliotheek staan de bont uitgedoste uitdelers van snoep al klaar. De kinderen staan startklaar voor hun 'snaaitocht' langs al dit lekkers. Vlak bij ons hotel vindt hetzelfde in honderdvoud plaats op de parkeerplaats van Walmart. Een geweldige sfeer waarin vaak 'spooky' ouderen snoep uitdelen aan verklede kinderen.Salade op de kamer en naar bed voor de lange reis naar Farmington.

We pakken het extra uur vanwege de wintertijd er makkelijk bij: uitslapen! Intussen begrijpen we dat er voor Los Alamos veel sneeuw wordt verwacht. Door de switch om in Los Alamos te overnachten kunnen we onderweg naar Albuquerque Santa Fé aandoen. We zijn er eerder geweest, maar de vaak mooie adobe architectuur komt weer nieuw over. Het centrum van de stad doet de Mexicaanse roots nog steeds eer aan. Het is nogal wat: het oudste huis (1646) van de VS staat hier, naast een kapel met een lange geschiedenis. Een specialiteit zijn de prachtige zilveren sieraden die vaak met turquoise blauwe stenen zijn ingelegd. Anderhalf uur later parkeren we bij een 'fantasievolle' Airbnb naast een adobehuis in een leuke woonbuurt. De host is kunstenaar met hout en timmerman. Dichtbij kopen we groenten in voor de roerbak en bereiden de regendag van morgen voor. Als je er oog voor hebt trekt het voorbijgegane Amerikaanse leven voorbij als je langs de stalls in de antique malls loopt. Het is een perspectief op een bijzonder welvarend land van vooral na WO II.We zijn een bijzondere brownie camera rijker en later eens fraaie parfumfles met bakelieten dop. De lunch bestaat niet uit de 'normale' boterhammen met kaas, maar een 'sub'. Ook al nemen we beiden de helft, het is al ruim de hoeveelheid vleeswaren die we in een maand eten. De liter beker met ijsthee krijgen we met moeite leeg. De campus van de Universiteit van New Mexico of Lobo is een fraai park met adobe architectuur. De 'vibe' van een universiteit is duidelijk anders dan die van de gemiddelde shopping mall. In de binnenstad ligt het Kimo-theater als een pronkstuk aan het oude deel van 'Route 66'. Blij dat we thuis zijn na de regenachtige dag. Veel mensen hier zouden de regendans doen als dit vaker regen zou geven vanwege de droogte!De zon schijnt! Helaas gaat de kabelbaan naar de bergtop boven Alburquerque vandaag niet, dus besluiten we met de auto te gaan.Er wordt op de auto geklopt als we weg willen rijden. Het blijkt een voormalige danser (en overbuurman van onze host) van het Nederlands Danstheater te zijn. Geboren en getogen in Albuquerque heeft hij in de 70-80-er jaren in Nederland op hoog niveau gedanst. Daarna heeft hij in Leiden Ruslandkunde gestudeerd en is teruggegaan naar Alburquerque. Leuk om met hem te praten. Het is een uitdaging omdat de regen hogerop vooral als sneeuw is gevallen.Men strooit en schuift sneeuw en samen met enkele andere auto's bereiken we de top. Daar gaat een groep Mexicanen uit hun dak als ze in de sneeuw 'spelen'. 's Middags maken we een wandeling door het oude adobe centrum van de stad. Leuke kleinschalige gebouwen met fantasievolle winkels. In een oude Mexicaanse bakkerij kopen we 'Green Chilibrood' en in de tip van de host blijkt met geweldige burrito's en taco salade te serveren. Terug naar de kamer en natuurlijk de tv aan waar de NBC presentatoren allemaal aan de speed lijken te zitten. De enkeling die op normale snelheid spreekt valt op. Als we opstaan is deuitslag duidelijk: nog eens 4 jaar Trump...