Na het aangename hotel in Melbourne hebben we weer behoefte aan meer vrijheid. We doen inkopen bij de supermarkt en rijden in de huurauto naar Torquay. In dit surfparadijs begint de 'Great Ocean Road'. Tot Port Fairy slingert deze weg langs de kust met hoge kapen en diepe inhammen.

Onderweg stoppen we even als we eindelijk weer bereik hebben op de mobiele telefoon. Gelukkig kunnen we bij de vuurtoren in het Cape Otway national park terecht. Zo rijden we tegen zessen door een prachtig natuurgebied tot we bij een informatieparkje komen rondom de oudste vuurtoren van de zuidkust (1848). De oude gebouwen van de 'lighthouse keeper' worden nu verhuurd. De gevaarlijke kapen waren berucht onder de kapiteins van de snelle klippers, vandaar de bijnaam 'Shipwreckcoast'. De tocht naar Melbourne nam gemiddeld ruim 70 dagen, met een record van 63 dagen. Dit staat op naam van Captain Baines (die van de Onedin Line natuurlijk...). De kortste weg over de grootcirkelroute (vanwege de ronding van de aarde) voerde na Engeland naar het zuiden bijna tot Antartica. De vuurtoren van Cape Otway was meestal het eerste teken van land dat de nieuwe inwoners van Australië zagen.

Als de dagjesgasten weg zijn en het personeel het landgoed verlaat zijn we de enige twee bewoners van de kaap. We vieren het slagen van Wim met Australische bubbels en dineren naast de vuurtoren in de avondzon. Dat dit zo maar mogelijk is! We beginnen iets te leren van de Australische cultuur.

Na twee dagen zijn we nog niet goed en wel van het terrein af als we in de ogen van een ontwakend koalabeertje. Zijn familie zit in de bomen er naast.

De kust wordt steeds ruiger, de weg bochtiger. De erosie vanwege de krachtige golven laat soms een veld van pilaren achter. Een voorbeeld zijn de 'twaalf apostelen'.

Je kunt je nauwelijks voorstellen dat Port Fairy in de tijd van de goudwinning één van de belangrijkste havens van Australië was. Nu een sympathiek en ontspannen dorp dat van visvangst en toerisme leeft. We wonen twee dagen in een ruim appartementje. Op een schiereilandje maken we een lange wandeling en worden o.a. bekeken door walibi's, die vrolijk weg 'hupsen'.

Een voormalige vulkaan, waarvan de vorm nog volledig herkenbaar is, herbergt een natuurgebied. Jeugdherinneringen voor Koen: de Emu, deze keer niet in vogelpark Avifauna maar in het 'wild'. Na de lekkerste fish and chips van de staat Victoria maken we een heerlijk boottochtje door de baai.

De temperatuur schommelt erg. Als de koele wind wat is afgenomen en de zon niet meer zo meedogenloos brandt, zwemmen we in de Zuidelijke Oceaan. Het is vandaag 'Australia Day', een nationale feestdag om te benadrukken dat al die immigranten uit Europa, Azië, India en andere landen tot één land behoren. Natuurlijk vier je dat met een barbecue.

We plannen morgen het boeltje weer op te pakken en het binnenland in te rijden naar het natuurgebied de Grampians.

Hartelijke groeten van Wim en Koen.