Zelfs in hartje stad geeft Sydney nooit het gevoel van beklemmende drukte. Natuurlijk is er druk verkeer, maar iedereen gedraagt zich aangenaam relaxed en lijkt 'happy'. De stopwoorden 'no worries' bestaan niet voor niets. De stad zit middenin een besluit om het openbaar vervoer drastisch te verbeteren. Er woedt een heftige discussie over overheidsplannen om een metro te bouwen en de uitbreiding van het bestaande trein en busnet dat hier als Europees wordt gezien (niet Singapore en Hongkong). De 'tegenpartij' presenteerde een plan compleet met financiële dekking en gesteund door een meerderheid van de bevolking. Een onafhankelijke raad en niet de politiek zou verantwoordelijk moeten zijn voor de uitvoering.

's Avonds komt het operagebouw ook van binnen tot leven als we de opera 'Tosca' meemaken. Een gruwelijk verhaal van machtsmisbruik, op zeer realistische manier neergezet met een stevige referentie naar het Italië van Berlusconi. Kort voor zijn dood heeft Sydney zich verzoend met de Deense architect van het operahuis. De ingenieuze constructie van staal, natuursteen en beton was volgens de architect nog niet goed uitvoerbaar toen hij het ontwerp maakte. Maar men sloeg zijn advies in de wind en wilde niet wachten, met het eerder beschreven resultaat.

Voor het bereizen van de prachtige natuurlijke haven met de vele baaien zijn de ferry's een geweldig vervoermiddel. Een half uurtje varen en we stappen het oorspronkelijke dorp Manly binnen dat één van de bekendste (familie)stranden heeft. Zelfs met zonnebrand kleuren we nog een beetje rood.

Een snelle 'rivercat' brengt ons de volgende dag in een klein uurtje naar het rustige voorstadje Parramatta waar de eerste (gedwongen) emigranten zich vestigden. Met het gedwongen vertrek werd ruimhartig omgegaan. Het stelen van een brood of een vals pondbiljet was al snel goed voor een enkeltje Australië. Het eerste gouvernement uit eind achttiende eeuw wordt gekoesterd. Een dame op leeftijd spreekt tijdens de rondleiding nog steeds vol vuur over gouverneur Philips. Die had de gewoonte om veroordeelden (waar bij zelf tussen woonde) na hun 'pardon' en soms aboriginals voor het diner uit te nodigen.

Via het Olympische dorp uit 2000, dat een onverwacht levendige indruk maakt, rijden we met de trein Sydney weer binnen. Bijna een eeuw voor Cook landden de Hollanders op de westkust van Australië. Het maritiem museum beschrijft het relaas van de stranding van de gloednieuwe Batavia. Een bloederig en heroïsch verhaal. Kapitein Pelsaert en een handjevol mannen roeiden meer dan 1500 mijl naar Batavia, terwijl een godsdienstwaanzinnige officier een groot deel van de overlevenden ombracht. Uiteindelijk kwam een handjevol toch nog in Batavia aan. Deze en meer geslaagde acties zijn de reden dat op de zeekaarten die Cook gebruikte Australië als 'New Holland' werd aangeduid. Er was te weinig te halen aan de westkust en dus werd er geen werk gemaakt van New Holland.

Kapitein Cook had het goed voor elkaar op de Endeavour en zorgde goed voor zijn mannen. Het was passen en meten om 60 mensen maanden te herbergen en gezond te houden. Het voormalige zeer zwaar gebouwde kolenschip was eigenlijk niet geschikt voor de oceaantochten. Het was wel zijn redding: het schip overleefde hierdoor een stranding op de koraalriffen aan de Australische oostkust.

De 'Rocks' is het oudste deel van de haven dat een volledige facelift heeft gehad. Oud- en nieuwbouw zijn hier gecombineerd. Zoals het operahuis Sydney door de laatste crisis heeft geholpen, was de Sydney Harbour Bridge (of coat hanger) het symbool van hoop in de dertiger jaren. De ruim 500 meter boog wordt door 30.000 ton staal bijeen en overeind gehouden. Midden op de brug verstoorde een plotselinge lang diepe toon van een scheepshoorn de vallende avond. Uit de walm van de schoorsteen glijdt een cruiseschip van P&O onder de brug door.

Net voor we de 3-D IMAX projectie van Avatar willen binnenstappen maken we een mooi vuurwerk in Darling Harbour mee ter gelegenheid van het Chinees Nieuwjaar. Avatar is een drie uur durend spektakel met een boodschap. Een beschaving die volledig op de kracht van de natuur vertrouwt, dreigt vernietigd te worden. Dit moet de Australiërs toch aanspreken in hun tijd van verzoening met de Aboriginals. Zij doen het beter en gaven o.a. de heilige rots Uluru aan hen terug.

Ook de dierentuin van Sydney is een korte bootreis ver. Met uitzicht over de binnenstad lopen we langs de zeer rijke Australische (en andere) dierenwereld. Het land dat als meer dan 50.000 jaar eiland is herbergt veel dieren de elders niet voorkomen. De concentratie gevaarlijke en giftige beesten is enorm. We laten ons verrassen door de mooi en ruim opgezette tuin en kunnen door de zon wat goede portretfoto's maken.

De zon gaat onder als we op Bondi Beach de fish and chips verorberen. Een surfstrand bij uitstek, bevolkt door blije mensen die zo uit een reclame voor luxe eau de toilette zijn gelopen.

Ook de Botanische tuinen met het gouvernementsgebouw liggen prachtige aan de baai. De concentratie vliegende honden die in een aantal bomen hangen is enorm. Angstaanjagende beesten die overigens ongevaarlijk zijn. Van het levendige Circular Quay waar o.a. Didgeridoomuziek wordt gemaakt vertrekken ook de ferry's naar Watson Bay. In het dorp op de kop van de haveningang van Sydney ligt ook het strandje waar vrijwel zeker de eerste Engelsen voet aan land hebben gezet in Oost Australië. Aboriginals woonden hier toen al zo'n 30.000 jaar. De kliffen bieden weer een mooi uitzicht op de stad.

Morgen nog een rustige dag in de stad en donderdag vertrekken we naar Tonga!

Zonnige groeten van Wim en Koen.