In de Waterfront Lodge wordt al weer driftig gewerkt om de schade van cycloon Rene te herstellen.

We lopen de vismarkt op die bestaat uit houten kramen. Exotische schelpen waarvan de inhoud nog zeer levend is en vissen in allerlei kleuren en maten. De fietsenwinkel bestaat niet meer en iedereen kijkt ons glazig aan als we het over fietsen hebben. Dan maar lopen en een taxi.

Voor groenten en fruit en andere inkopen bestaat de markt in het centrum van Nuku'alofa. Mannen zitten te schaken en buiten wordt tapa verkocht. Deze kleden worden gemaakt van geplette binnenbast van bomen en cassavelijm. De wijze van beschildering hangt af van het gebruik: als kleding, wandversiering of tapijt. De groenten en fruitmarkt ziet er keurig uit.

Na wat omzwervingen met een taxichauffeur komen we bij het 'nationaal museum'. Helaas, in tegenstelling tot eerdere berichten is het dicht. Bij navraag blijkt de beheerster naar een begrafenis. Dat is een sociale plicht. De reservesleutel is zoek.

Als we terug rijden gaan de scholen uit. Iedereen in schooluniform. Meisjes dragen een gekleurde jurk en jongens een overhemd met een tupenu (omslagrok) en een ta'ovala (gevlochten rieten omslag). Ze gaan graag op de foto. Je kunt je moeilijk voorstellen dat achter de façade van zorgeloosheid een samenleving schuilt die aan elkaar hangt van honderden (informele) regels en statuspatronen. Een Tongaan zou zich eerder diep in de schulden steken dan niet aan de sociale verwachting voldoen. Lopend langs het water zien we vissers die schelpdieren zoeken in he ondiepe water. De inhoud van een gekoelde kokosnoot lest de dorst. De laatste avond eten we heerlijke vis in een klein restaurant. .

's Ochtend worden we om zeven uur gewekt door een muziekkorps. Het blijkt een oefening. Als we naar buiten kijken blijkt alles al in vol bedrijf. In het busje naar de luchthaven zitten ook twee scholieren. De meeste boeken bestaan in de eigen taal, maar Engels is nodig voor de extra's. Ze zitten op de middelbare school. Beide scholieren zijn fors (zo is de Tongalese bouw), maar de jongen is enorm voor z'n leeftijd, met grote diamanten in zijn oor.

Vijf uur later zien we de skyline van Sydney weer aan de horizon. Laat in de middag lopen we door de wat alternatieve wijk Newtown die gezellig kleinschalig is. Na een heerlijke Libanese maaltijd zien we de prachtige film 'A Single Man'.

Het bed was echt te klein, maar de kleine suite die we daarna tegen geringe meerprijs krijgen is heel comfortabel. We verkennen de gezellige wijk Surry Hills, waar ook een groot deel van de homogemeenschap woont. Na en biertje tussen de mannen, een antiekzaak en een mooie wandeling nemen we de bus naar de 'Rocks' aan de haven. De Volendam uit Rotterdam ligt tegenover de Opera en torent boven alles uit. Veel van de honderden oude hotels zijn nog in gebruik als pub. We eten in het gezellige oude 'Harbour View Hotel'. Het blijft heerlijk om na een warme dag uit te waaien aan één van de baaien.

De volgende ochtend brengt een ferry ons naar Cockatoo eiland. Van gevangenis werd dit eiland de plaats voor grote scheepsbouw. Nu is het een industrieel monument hier en daar gecombineerd met (video)kunst. Je kunt het lawaai en de bedrijvigheid er zo bij denken. Een 'ouwe baas' is emotioneel, omdat hij het eiland voor het eerst sinds 1947 weer terug ziet.

Op een klein marktje in de wijk Balmain eten we een Indiase chapati. De ferry brengt ons weer terug naar Circular Quay. 's Avond maken we de Mardi Gras Parade mee, het hoogtepunt van het festival dat 14 dagen duurt. Het wordt door de homogemeenschap georganiseerd. We maken wat foto's bij de voorbereiding van de parade en zien later (in donker) een kleurrijke stoet voorbij trekken, inclusief leger, politie en brandweer. Het motto is 'geschiedenis'. Al Qaida wordt opgeroepen om de 'fun' terug te brengen in het fundamentalisme. Het publiek en mensen van de optocht wensen elkaar vaak 'Happy Mardi Gras' inclusief handen en zoenen. Wij hebben de indruk dat alle kleding (op de extravagante kostuums na) van de optocht wel in onze koffers zou passen. Maar ja, het is warm en vrijwel iedereen heeft er het juiste figuur voor.

Zondagochtend varen we nog een keer naar Darling Harbour om afscheid te nemen van het water. Daar zien we de drakenbootraces. We duiken Chinatown in en lunchen Taiwanees. Je bestelt hier je eten via een computerscherm. Heel high tech! De diversiteit aan Aziatisch eten is enorm.

En zo zitten we na ruim 8 uur vliegen weer in Hong Kong met uitzicht over de bergen en het water.

Waarschijnlijk gaan we nog even de stad in. Om half 1 vannacht vliegen we terug naar huis...

Aziatische groeten van Wim en Koen.